Category Archives: EL

EL, Screenings-Events

Προβολές στο Exile Room

Leave a comment

Δύο ενδιαφέρουσες προβολές ντοκιμαντέρ στον χώρο Exile Room

Πέμπτη 11/10 στις 21:00 @ Exile Room, TABLOID  του Errol Morris (2010) 87'

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένα ρομαντικό κορίτσι για να κερδίσει λίγη αγάπη και πολλή δημοσιότητα; Στην περίπτωση της Joyce McKinney, μέχρι την απαγωγή του αντικειμένου του πόθου της κι από 'κει στα πρωτοσέλιδα του κίτρινου τύπου! Ο βραβευμένος με Όσκαρ Errol Morris (The Fog of War, The Thin Blue Line) ξετυλίγει μια αληθινή ιστορία που ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία, πλάθοντας το εξωφρενικό πορτρέτο της πρώην Miss Wyoming, της οποίας το παράφορο πάθος για ένα νεαρό Μορμόνο οδήγησε την ίδια στο έγκλημα και τις βρετανικές φυλλάδες των 70s σε ένα λυσσαλέο ξεκατίνιασμα για ένα κομμάτι από την πίτα αυτού του υπερατλαντικού σκανδάλου.
Είσοδος Ελεύθερη / Προβολή χωρίς υπότιτλους 

Πέμπτη 25/10 στις 21:00 @ Exile Room, PAGE ONE: INSIDE THE NEW YORK TIMES, του Andrew Rossi (2011), 92’

Ένα από τα τελευταία προπύργια της έντυπης ενημέρωσης, οι New York Times πασχίζουν να επιβιώσουν στη νέα εποχή του ηλεκτρονικού Τύπου και να αποφύγουν τη μοίρα που οδηγεί στα τάρταρα μερικές από τις μεγαλύτερες αμερικανικές εφημερίδες. Με οδηγό τον λαλίστατο David Carr, έναν εκκεντρικό συντάκτη με αμαρτωλό παρελθόν, το Page One: Inside the New York Times διεισδύει στα άδυτα αυτού του δημοσιογραφικού κολοσσού, παραδίδοντας εντατικά μαθήματα δεοντολογίας σε κάθε φιλόδοξο γραφιά, αποκαλύπτοντας σκάνδαλα και ιστορικές στιγμές από το παρελθόν και προσφέροντας τα δικά του αδιάσειστα επιχειρήματα πάνω στο πιο καυτό ζήτημα που ταλανίζει τον κόσμο των media.
Είσοδος Ελεύθερη / Προβολή με ελληνικούς υπότιτλους

Exile Room: Αθηνάς 12, 3ος όροφος, απέναντι από τη στάση ΜΕΤΡΟ Μοναστηράκι (τηλ 210 3223395) www.exileroom.gr  

EL, Screenings-Events

Πρόγραμμα παραγωγής ντοκιμαντέρ με νέους στον καιρό της κρίσης

Leave a comment

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ – Η ΠΡΕΜΙΕΡΑ

Την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012 στις 19:30, στο Ινστιτούτο Goethe
Είσοδος ελεύθερη

Να μερικές εικόνες που είχαν νέοι άνθρωποι για την Ελλάδα και τη Γερμανία, πριν και μετά τη γνωριμία τους:  «Ελιές, κρασί, ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα, μουσική και πανηγύρια στους δρόμους με ζεστούς ανθρώπους …. Οι στοχασμοί μεγάλων φιλοσόφων … Το λίκνο της δημοκρατίας … Η εικόνα ενός καταχρεωμένου, ανήμπορου κράτους που οι πολίτες τους διαμαρτύρονται οργισμένοι κατά των μέτρων που τους υπαγορεύουν ξένες κυβερνήσεις». Sinah, 17 χρονών

«Η Γερμανία για μένα είναι … λουκάνικα, κρύοι χειμώνες, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο Χίτλερ, η μπύρα, η Μερσεντές, το Goethe-Institut, το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2006, η Λένα που κέρδισε στη Γιουροβίζιον, κανένα όριο ταχύτητας στις άουτομπαν, οι Scorpions…» Χρήστος, 15 χρονών

«Σήμερα ζούμε κατά κάποιον τρόπο σε πόλεμο με τα λεφτά της Γερμανίας.» Άγης, 15 χρονών

«Η αίσθηση που σου δίνει η Ελλάδα είναι αυτή μιας μοντέρνας χώρας. Μπορούσα ανέκαθεν να ταυτιστώ με τους κατοίκους της. Και ξαφνικά αυτή η χώρα βρίσκεται σε πολιτική και οικονομική κρίση. Με θίγει αυτό πολύ. Δεν θα ‘θελα να περάσω ποτέ κάτι τέτοιο κι ούτε μπορώ να φανταστώ ότι θα ‘πρεπε να στερηθώ εντελώς κανονικά πράγματα όπως διακοπές και χόμπυ». Josephine, 17 χρονών

«Έχετε γκρι κτήρια, αλλά είστε χρωματιστοί άνθρωποι. Ενώ αντίθετα, σε μας τα κτήρια είναι χρωματιστά, αλλά είμαστε γκρίζοι μέσα μας» Michael, 19 χρονών

«Πήγαμε στη Γερμανία και ήρθαν στην Ελλάδα για να καταρρίψουμε όλοι μαζί τα στερεότυπα, γιατί ξέρουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα μαζί και το θέλουμε!» Μαριάννα (Αθήνα), 16 χρονών

Στις 5 Οκτωβρίου θα δούμε τις εικόνες που κατέγραψαν από κοινού, θα κοιτάξουμε μέσα από το δικό τους φιλομαθή φακό της κάμερας και θα βιώσουμε τη συνάντησή τους.

Στο πλαίσιο του ελληνογερμανικού εκπαιδευτικού προγράμματος με εργαστήρια συγγραφής σεναρίου και παραγωγής ταινιών ντοκιμαντέρ, 14 νέοι, Γερμανοί και Έλληνες, συναντήθηκαν στην Αθήνα και στο Bergisch-Gladbach (Κολωνία) τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2012. Εκεί κατέγραψαν με την κάμερα άγνωστες πτυχές της ζωής των εκάστοτε Άλλων, προσπαθώντας να κατανοήσουν την πραγματικότητα για τους Έλληνες και τους Γερμανούς στον καιρό της οικονομικής κρίσης.

Τα έξι ντοκιμαντέρ που γύρισαν από κοινού προβάλλονται τώρα για πρώτη φορά στην Αθήνα και εντάσσονται στις εορταστικές εκδηλώσεις του Goethe-Institut Athen για τα 60 χρόνια του στην Αθήνα.

Η ιδέα του εκπαιδευτικού προγράμματος γεννήθηκε από τους κινηματογραφιστές Vera Schöpfer και Dieter Bongartz (ιδρυτές του δικτύου Screenagers) κι αυτήν την ιδέα ενστερνίστηκαν και υλοποίησαν μαζί τους το Σχολειό Kreativitätsschule στο Bergisch-Gladbach, το Goethe-Institut Athen και το Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο για την προώθηση του Ντοκιμαντέρ Story Doc.

Το πρόγραμμα συγχρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Οικογένειας, Νεολαίας, Παιδιών, Πολιτισμού και Αθλητισμού του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Κρατιδίου Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και το Goethe-Institut Athen.

Για τους σκοπούς του προγράμματος πραγματοποιήθηκαν τέλη του 2011 δυο εργαστήρια στην Αθήνα και στο Bergisch-Gladbach, στα οποία οι νεαροί συμμετέχοντες ανέπτυξαν τις ιδέες τους για τα ντοκιμαντέρ. Στις αρχές του 2012 οι νέοι από την Ελλάδα ταξίδεψαν στην Κολωνία για να γυρίσουν από κοινού τα 3 ντοκιμαντέρ για τη Γερμανία και το Φεβρουάριο του 2012 οι Γερμανοί – φίλοι τους, θα λέγαμε τώρα πια - ήρθαν στην Αθήνα, όπου από κοινού πάλι γύρισαν τα 3 ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα.

Οι νεαροί δημιουργοί (σε ελληνογερμανική αλφαβητική σειρά!)

Ruben Bohnet, 21 χρονών
Χρήστος Γαμπρίτσος, 16 χρονών
Michael Fetter Nathansky, 19 χρονών
Adna Islamovic, 17 χρονών
Sinah Käding, 18 χρονών
Όλγα Λατουσάκη, 17 χρονών
Josephine Mäder, 18 χρονών
Αγγέλα Ντέρου, 16 χρονών
Χλόη Παρέ-Αναστασιάδου, 16 χρονών
Αναστασία Ρεπούλιου, 16 χρονών
Μαριάννα Σερβετά, 17 χρονών
Ειρήνη Σερβετά, 17 χρονών
Κωνσταντίνος Σπανομαρίδης, 16 χρονών
Felix Zilles-Perels, 20 χρονών

Στο project συμμετείχαν επίσης με ιδέες, προτάσεις και συμπαράσταση ο Άγης Παπαγεωργάκης (16 χρονών), η Ελένη Περάκη (16 χρονών) και η Λυδία-Μαρία Τσιβεριώτη (16 χρονών).

Οι ταινίες τους

ATHENS CALLING (30´) των Ruben Bohnet, Michael Fetter Nathansky, Αναστασίας Ρεπούλιου, Κωνσταντίνου Σπανομαρίδη
12 Φεβρουαρίου 2012: Διαδηλώσεις στην Αθήνα κατά των μέτρων λιτότητας. Πάνω από 40 κτήρια καίγονται, μεταξύ αυτών και 3 κινηματογράφοι. Γιατί αυτές οι επιθέσεις κατά των χώρων της τέχνης; Οι νεαροί Γερμανοί και Έλληνες περιδιαβαίνουν την πόλη, αναζητώντας απάντηση σ’ αυτό ακριβώς το ερώτημα.

MARIA MOTJER MILANES – RECUERDOS (45´) των Michael Fetter Nathansky, Sinah Käding, Αναστασίας Ρεπούλιου, Χλόης Παρέ-Αναστασιάδου

Πώς θυμόμαστε έναν αγαπημένο άνθρωπο; Τρυφερό κινηματογραφικό πορτραίτο της τραγουδίστριας Maria Mojter Milanes και της μπάντας της, που απεικονίζει ταυτόχρονα τη ζωή  Ισπανών μεταναστών στη Γερμανία.

THE BRIDGE (20´) των Χρήστου Γαμπρίτσου, Adna Islamovic, Όλγας Λατουσάκη, Αγγέλας Ντέρου

Ο μαθητής Σόλων Καρυδάκης χάνει τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Λ. Κηφισίας. Το σχολειό του αγωνίστηκε για δυο ολόκληρα χρόνια για μια γέφυρα πεζών στο επικίνδυνο σημείο. Και τα κατάφερε.

PRIVATE TALKS – A GERMAN-GREEK VIDEO SESSION (20´) των Χρήστου Γαμπρίτσου, Josephine Mäder, Μαριάννας Σερβετά, Felix Zilles-Perels

Οι κινηματογραφιστές αφηγούνται τη δική τους συνάντηση στην Αθήνα και στο Bergisch-Gladbach. Μια συνάντηση κόντρα στη δυσπιστία και την εχθρότητα.

HOL` DOCH DIE POLIZEI – CALL THE COPS! (15´) των Ruben Bohnet, Adna Islamovic, Όλγας Λατουσάκη, Αγγέλας Ντέρου

Σπίτι υπό κατάληψη στην Κολωνία. Το ντοκιμαντέρ παρατηρεί έναν αυτοδιοικούμενο χώρο ζωής νεαρών ανθρώπων, ο οποίος απειλείται διαρκώς με κλείσιμο.

THIRSTY (15´) των Sinah Käding, Χλόης Παρέ-Αναστασιάδου, Ειρήνης Σερβετά

Στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας κωφοί παίρνουν μαθήματα ζωγραφικής και γλυπτικής. Είναι οι κωφοί καλλιτέχνες όπως όλοι οι άλλοι; Ή έχουν άλλες, δικές τους προσβάσεις στον ορατό κόσμο;

Σε αγγλική και ελληνική νοηματική γλώσσα με ελληνικούς υπότιτλους

Παρόντες στην εκδήλωση θα είναι οι Γερμανοί και οι Έλληνες κινηματογραφιστές, η Vera Schöpfer και ο Dieter Bongartz. Οι γλώσσες της εκδήλωσης θα είναι η γερμανική, η ελληνική και η ελληνική νοηματική και θα υπάρχει ταυτόχρονη μετάφραση.

Περιεχόμενο/Στόχος του εγχειρήματος

Σε καιρούς κρίσης βγαίνουν στην επιφάνεια στερεότυπα, προκαταλήψεις, θαμμένες αναμνήσεις, ιστορικές μνήμες και βιώματα, μισαλλοδοξίες.

Στόχος της προσπάθειας ήταν η αμοιβαία κατανόηση ανάμεσα στους νέους των δυο χωρών και η συμβολή σε έναν διεθνικό/διαπολιτιστικό διάλογο, ώστε να ξεπεραστούν προκαταλήψεις, παρερμηνείες ακόμα και εχθρότητες, οι οποίες καλλιεργούνται ορισμένες φορές με υπερβολικό τρόπο στη δημόσια σφαίρα από διαμορφωτές γνώμης και μεμονωμένα μέσα ενημέρωσης.

Τα τελευταία δύο χρόνια η κρίση του ελληνικού χρέους πήρε διαστάσεις πανευρωπαϊκού προβλήματος και σφράγισε τις ελληνογερμανικές σχέσεις με ποικίλους και συχνά αντιφατικούς τρόπους. Κάποιες φορές η παρερμηνεία αντικαθιστά την πραγματική γνώση. Άλλες πάλι, οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα υψώνουν εμπόδια στην αλληλοκατανόηση και κατά συνέπεια και στη συνεννόηση μεταξύ χωρών και λαών.

Το πρόγραμμα «Η Άγνωστη ζωή των Άλλων» αποσκοπούσε στην ενθάρρυνση των νέων και από τις δύο χώρες να εργαστούν από κοινού, να γνωρίσουν την πραγματικότητα του εκάστοτε Άλλου, αλλά ταυτόχρονα, καθώς θα δείχνουν τη χώρα τους σε άλλους, να τη γνωρίσουν και οι ίδιοι καλύτερα.

Ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο που αγαπούν οι νέοι καθώς η εικόνα ως μέσο έκφρασης είναι πολύ κοντά στη ζωή τους. Γι’ αυτό και το πρόγραμμα τούς μύησε στην κινηματογραφική τέχνη και τεχνική, δηλ. τα εργαστήρια δεν περιορίζονταν μόνον στη διευθέτηση θεματικών και ζητημάτων έρευνας, αλλά καταπιάνονταν και με βασικούς κανόνες της τεχνικής, όπως ήχο, κάμερα, μοντάζ.

Μπήκαν έτσι οι βάσεις και προσφέρθηκαν τα εργαλεία που θα βοηθούσαν τους νέους να εκφράσουν ελεύθερα, ανεμπόδιστα και απροκατάληπτα τις εμπειρίες και την άποψή τους για το «πώς βλέπουν τις αθέατες όψεις της ζωής στη Γερμανία και την Ελλάδα πέρα από τους παραμορφωτικούς φακούς της επικαιρότητας».

Διεύθυνση παραγωγής του συνολικού προγράμματος: Screenagers:

Dieter Bongartz (σεναριογράφος, ντοκιμαντερίστας, συγγραφέας): Διηύθυνε τα εργαστήρια συγγραφής σεναρίου στην Ελλάδα και στη Γερμανία και στήριξε τα γυρίσματα με κάθε τρόπο.

Vera Schöpfer (κινηματογραφίστρια): Διηύθυνε το κινηματογραφικό εργαστήριο στην Ελλάδα και στη Γερμανία, έκανε το μοντάζ και την τελική παραγωγή των ταινιών.

Έχουν και οι δυο διακριθεί σε γερμανικά και διεθνή φεστιβάλ. Ως ιδρυτές του δημιουργικού δικτύου screenagers.de έχουν πραγματοποιήσει αρκετά κινηματογραφικά εργαστήρια με νέους, κατά τα οποία οι συμμετέχοντες έχουν γυρίσει ταινίες που βραβεύτηκαν σε διάφορες διοργανώσεις (Γερμανικό Βραβείο Βίντεο Νέων, Γερμανικό Βραβείο για Σκηνοθέτες της Νέας Γενιάς κ.ά.)

Οργάνωση/Παραγωγή στην Ελλάδα: Goethe-Institut Athen, Κώστας Σπυρόπουλος, δημοσιογράφος Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο για την προώθηση του Ντοκιμαντέρ - Story Doc, Μια παραγωγή του Krea Jugendclub, του Δημιουργικού Σχολείου Bergisch Gladbach (Kreativitätsschule), σε συνεργασία με το δημιουργικό δίκτυο Screenagers, το Goethe-Institut Athen και το Ελληνικό Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο για την Προώθηση του Ντοκιμαντέρ – Story Doc, Αθήνα

Οργάνωση/Παραγωγή στη Γερμανία: Sigrid Brenner, Διευθύντρια του Σχολείου Kreativitätsschule Bergisch-Gladbach,  Συγχρηματοδότηση: Υπουργείο Οικογένειας, Νεολαίας, Παιδιών, Πολιτισμού και Αθλητισμού του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Κρατιδίου Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και Goethe-Institut Athen.

CineDoc, EL, Screenings-Events

Πρεμιέρα CineDoc!

Leave a comment

Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012 στις 20.00

Πρεμιέρα CineDoc για τη χρονιά 2012-2013 με την ταινία του Άγγελου Κοβότσου Encardia η πέτρα που χορεύει!

Η ταινία που κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης θα ανοίξει το φετινό CineDoc, που ξεκινάει δυναμικά στις 26 Σεπτεμβρίου 2012 στις 20.00, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, Σίνα 31.

Το φιλμ ακολουθεί το γνωστό συγκρότημα Encardia σε ένα μοναδικό οδοιπορικό στα Ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, με άξονα τη γλώσσα των γκρεκάνων,  την ποίηση της καθημερινής ζωής και τους  ξέφρενους ρυθμούς της ταραντέλας piccica. Τα μέλη του συγκροτήματος ταξιδεύουν συστηματικά από την ίδρυσή του (εδώ και 8 περίπου χρόνια) στη Νότια Ιταλία, ερευνώντας και αναδεικνύοντας βασικά στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού που αναπτύχθηκε εκεί  όπως τα «γκρίκο», το αρχαιοελληνικό γλωσσικό ιδίωμα με ιταλικές προσμίξεις, που μιλιέται στις περιοχές της Γκρετσία Σαλεντίνα και της Καλαβρίας μέχρι σήμερα. Η γλώσσα αυτή ανάγεται στους Έλληνες που από την αρχαϊκή εποχή (8ο αι. π.Χ.) μέχρι τη Βυζαντινή περίοδο συνεχίζουν να εγκαθίστανται στην περιοχή.

Μετά την προβολή οι Encardia θα παίξουν ταραντέλες στο αίθριο του Γαλλικού Ινστιτούτου!

Τιμή εισιτήριου: 6 ευρώ, προπώληση βιβλιοπωλείο Ιανός

 

 

Doc-making, EL, Screenings-Events

Χρηματοδότηση για ανεξάρτητους παραγωγούς ντοκιμαντέρ

Leave a comment

Το ITVS, που χρηματοδοτεί ανεξάρτητους παραγωγούς από όλο τον κόσμο προκειμένου να δημιουργήσουν ντοκιμαντέρ που θα προβληθούν στην Αμερικάνικη τηλεόραση αλλάζει τρόπο υποβολής των αιτήσεων. Πλέον μπορείτε να κάνετε αίτηση όλο τον χρόνο και όχι μόνο σε συγκεκριμένη ημερομηνία. Οι αιτήσεις γίνονται πάντα ηλεκτρονικά και η χρηματοδότηση καλύπτει παραγωγές και Post production.

Περισσότερα:  www.itvs.org/funding/international

Doc-making, EL, Screenings-Events

Η άγνωστη ζωή των άλλων

Leave a comment

Πρόγραμμα παραγωγής ντοκιμαντέρ με νέους σε περίοδο κρίσης, πρεμιέρα στο Ινστιτούτο Goethe, Ομήρου 14-16 στις 5 Οκτωβρίου 2012.

Ποιο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας ελλήνων και γερμανών μαθητών, κοινό χαρακτηριστικό των οποίων είναι ότι προτιμούν να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τον φακό της κάμερας; Τι θα ήθελαν να δείξουν τα ελληνόπουλα από τη χώρα τους στους Γερμανούς; Αλλά και τι θα ήθελαν να δείξουν τα γερμανόπουλα από τη δική τους χώρα στους Ελληνες;

Ερωτήματα όπως τα παραπάνω έχουν τεθεί εδώ και λίγους μήνες στο τραπέζι μέσα από ένα φιλόδοξο σχέδιο «συνεργασίας πολιτισμού και ανταλλαγής φιλοξενίας» ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Ελληνες στη Γερμανία και Γερμανοί στην Ελλάδα υπό το πέπλο στήριξης του Δημιουργικού Σχολείου στο Μπέργκις Γκλάντμπαχ της Γερμανίας (σε συνεργασία με το δημιουργικό δίκτυο Screenagers), του Ινστιτούτου Γκαίτε της Αθήνας και του Story Doc, του ελληνικού εκπαιδευτικού ινστιτούτου για την προώθηση του ντοκυμαντέρ.

Εξι γερμανόπουλα από το Μπέργκις Γκλάντμπαχ της Κολονίας και έξι ελληνόπουλα από την Αθήνα (οι ηλικίες κυμαίνονται από 15 έως 20 χρόνων) μοιράστηκαν ατέλειωτες ώρες σε Αθήνα και Μπέργκις Γκλάντμπαχ για μια από κοινού εξερεύνηση των χωρών τους. Τα αποτελέσματα είναι καταγεγραμμένα από τις κάμερές τους. Στόχος όλων η αποκάλυψη άγνωστων όψεων της ελληνικής και γερμανικής ζωής και πραγματικότητας στον καιρό της οικονομικής κρίσης.

Προκειμένου να βρεθούν τα παιδιά που θα εκπροσωπούσαν την Ελλάδα έγιναν επισκέψεις σε 22 σχολεία του λεκανοπεδίου Αττικής (ενδεικτικώς τα Λύκεια Ζωγράφου, Βύρωνα, Κερατσινίου και Νέας Ιωνίας). Κατά τη διάρκεια των σεμιναρίων που ακολούθησαν σε τέσσερα σχολεία (20 παιδιά ανά σχολείο), έγινε αντιληπτή η «τεράστια επίγνωση των παιδιών σε μηχανήματα ψηφιακών δυνατοτήτων» μας είπε ο κ. Κώστας Σπυρόπουλος του Story Doc, ο οποίος συνδιηύθυνε τα σεμινάρια. «Ηταν απίστευτο να βλέπεις πόσο τέλεια χειρίζονταν τα παιδιά κάμερες αξίας 27.000 ευρώ».

Η επιλογή των παιδιών έγινε βάσει του σεναρίου που είχαν γράψει, ενώ τη διεύθυνση παραγωγής του συνολικού προγράμματος έχουν ο Ντίτερ Μπόνγκαρτζ, γερμανός σεναριογράφος, ντοκυμαντερίστας και συγγραφέας και η συμπατριώτισσά του Βέρα Σέπφερ που έχει τη διεύθυνση του κινηματογραφικού ινστιτούτου σε Ελλάδα και Γερμανία. Από ελληνικής πλευράς η συμμετοχή του Ινστιτούτου Γκαίτε είναι άκρως σημαντική για την επιτυχημένη εξέλιξη του σχεδίου χάρη στην ακούραστη προσπάθεια της κυρίας Σοφίας Μιχαηλίδου και της υπεύθυνης πολιτιστικών εκδηλώσεων κυρίας Γιουλιάνε Στέγκνερ.

Η κρίση του ευρώ και τα άρθρα για την κάλυψη των χρεών πληθαίνουν με ανησυχητικά ραγδαία ταχύτητα και μαζί με αυτά οι θαμμένες αναμνήσεις, οι προκαταλήψεις και οι μισαλλοδοξίες αποκτούν και πάλι ζωή. Οι ιστορικές μνήμες και οι τα βιώματα των δύο παγκοσμίων πολέμων περνούν στο προσκήνιο, με τους Γερμανούς να παίζουν και πάλι κυρίαρχο ρόλο σε έναν αδίστακτο οικονομικό πόλεμο τον οποίο βιώνουμε πλέον σε καθημερινή βάση. Γνώμες και στάσεις ευνοούν τη γένεση νέων συγκρούσεων. Αλλά και συνεργασιών.

Στη χθεσινή (Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου) παρουσίαση που έγινε στους χώρους του Ινστιτούτου Γκαίτε, ελληνόπουλα και γερμανόπουλα που συμμετέχουν στη διαδικασία μίλησαν με εκπροσώπους του Τύπου για την προσπάθειά τους. «Είμαστε μαζί για να βρούμε μια κοινή γλώσσα» είπε χαρακτηριστικά ο 18χρονος Μίχαελ. «Δεν μιλάμε ειδικά για τη Μέρκελ αλλά δουλεύουμε μαζί και αυτό είναι το σημαντικό».

«Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα τα ξέρουμε όλοι γιατί τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης φροντίζουν για αυτό» μας είπε η 15χρονη Αναστασία. «Αλλά τα νέα του πολιτισμού δεν ταξιδεύουν. Δεν θα είχε σημασία να μιλήσουμε για τη Μέρκελ. Καλύτερα να μαθαίνεις πράγματα που δεν ξέρεις από το να αναπαραγάγεις αυτά που ξέρεις».

Συνεπώς οι άγνωστες πτυχές της κοινωνικής ζωής και των δύο χωρών βρίσκονταν στις προτεραιότητες των τετραμελών ομάδων που ανέλαβαν τη δημιουργία των ταινιών. Απώτερος στόχος της προσπάθειας είναι η αμοιβαία κατανόηση και η συμβολή σε έναν διεθνικό/διαπολιτιστικό διάλογο ώστε να ξεπεραστούν προκαταλήψεις, παρερμηνείες, ακόμα και εχθρότητες, οι οποίες καλλιεργούνται, ορισμένες φορές με υπερβολικό τρόπο στη δημόσια σφαίρα από διαμορφωτές γνώμης και μεμονωμένα μέσα ενημέρωσης.

Η πρώτη και η δεύτερη ταινία γυρίστηκαν στη Γερμανία. Στη μία, μέσα από τις προσωπικές ιστορίες δύο νέων παρακολουθούμε τα δρώμενα σε ένα σπίτι υπό κατάληψη στην Κολονία. Η δεύτερη ταινία που γυρίστηκε στην Γερμανία αφορά τις δραστηριότητες μιας μουσικής μπάντας που δημιουργήθηκε από ισπανούς μετανάστες δεύτερης γενιάς κουβανέζικης ρίζας. Οι γονείς τους ήταν τριαντάρηδες κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου όταν μετανάστευσαν στη Γερμανία.

Το θέμα της τρίτης ταινίας είναι η ίδια η συνάντηση των 12 παιδιών που προγράμματος. Το πρώτο μέρος της γυρίστηκε στη Γερμανία και το δεύτερο θα γυριστεί εδώ από το ίδιο γκρουπ. Πυρήνας του δεύτερου μέρους θα είναι η αποκάλυψη στους Γερμανούς τού πόσο σκληρά εργάζεται μια 17χρονη ελληνίδα μαθήτρια ενώ προσπαθεί να μπει στο Πανεπιστήμιο.

Μελλοντικά κινηματογραφικά σχέδια που θα γυριστούν στην Ελλάδα θα είναι μια ταινία για έναν αστρονόμο με φόντο το Αστεροσκοπείο, μια για την περίπτωση μιας καθηγήτριας που διδάσκει δωρεάν παιδιά με προβλήματα ακοής και μια για σχετική με την κατασκευή της πεζογέφυρας στην Κηφισιάς στο ύψος του Κολλεγίου από εθελοντική δουλειά των μαθητών και δωρεές της οικογένειας που έχασε στο ίδιο σημείο το παιδί της.

«Πήγαμε στη Γερμανία για να διαλύσουμε τα στερεότυπα» είπε η 16χρονη Μαριάννα. «Για να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα μαζί». Τα πρόσφατα γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας με την καταστροφή της αίθουσας Αττικόν και άλλων κτιρίων, δεν αποθάρρυναν τα παιδιά. Αντιθέτως, ένα από τα project που θα ήθελαν να επεξεργαστούν είναι μια ταινία για τα κτίρια ανάμεσα στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια. «Η επίθεση κατά των αιθουσών έβγαλε μια διαφορετική "ποιότητα" βίας» δήλωσε ο 21χρονος Ρούμπεν, ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά της παρέας.

Τι σημαίνει Ελληνας για τους Γερμανούς και τι το αντίθετο; «Δεν μπορούμε να κρίνουμε δύο έθνη από τη συμπεριφορά δύο ηγετών κρατών, δηλαδή δύο ανθρώπων» πιστεύει η Αναστασία. «Τα πράγματα πρέπει να λέγονται αντικειμενικά. Οι κρίσεις πρέπει να είναι υπόθεση του καθενός.» Για τον Μίχαελ πάντως «οι Ελληνες έχετε άσχημα γκρι κτίρια αλλά μέσα σας είστε χρωματιστοί. Αντιθέτως εμείς έχουμε ωραία κτίρια αλλά μέσα μας είμαστε γκρι».

«Εχω ακούσει για τους Γερμανούς ότι είναι αλαζόνες, στενόμυαλοι, με απόλυτες ιδέες για τους Ελληνες» λέει από την πλευρά της η 15χρονη Ελένη. «Γι' αυτό νομίζουν ότι όλοι οι Ελληνες είναι τεμπέληδες, ανεύθυνοι κι ότι σκέφτονται μόνον το συμφέρον τους». Ισως με αυτή την κοινή προσπάθεια, κάποιοι θα αρχίσουν να σκέφτονται διαφορετικά.

Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης
είναι δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Βήμα 21/02/2012

Doc-making, EL, Screenings-Events

Μαρία Ηλιού: 90 χρόνια μετά τον διωγμό και την ανταλλαγή

Leave a comment

Ο ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Εδώ και χρόνια δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή την εικόνα: σ’ έναν ήσυχο κήπο, τον θετό μου πατέρα, τον Τάκη, που με μεγάλωσε μετά το θάνατο του πατέρα μου, του Σμυρνιού Ανδρέα, να μου διηγείται πως στην ηλικία των επτά είδε ξαφνικά τον δικό του πατέρα, Έλληνα προύχοντα του Πόντου, νεκρό, να αιωρείται κρεμασμένος από ένα δέντρο στην αυλή του διοικητηρίου της Κερασούντας. Η καρδιά μου –ήμουν ίσως δέκα χρόνων -κόντευε να σπάσει από τη φρίκη.

Και ύστερα ερχόταν η διήγηση πως ο μικρός Τάκης, κατάφερε τότε να σωθεί  και να φύγει κρυφά από τον Πόντο με τη βοήθεια ενός Τούρκου γείτονα.

Για πολλά χρόνια για τη δική μας οικογένεια υπήρχε μόνο η Καταστροφή και ο πόνος του Διωγμού των δικών μας ανθρώπων. Η υπόσχεση στον Τάκη όταν έφευγα για σπουδές κινηματογράφου στην Ιταλία, να κάνω κάποτε μια ταινία για τον Διωγμό, έμεινε για τρεις δεκαετίες ανεκπλήρωτη.

Λίγα χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μου, σε ένα ταξίδι στη Σμύρνη με αφορμή ένα Φεστιβάλ κινηματογράφου, είδα με έκπληξη τον οικονομολόγο Muffit Bodur να δακρύζει μιλώντας για το πώς αναγκάστηκε η μουσουλμανική οικογένεια της γυναίκας του να φύγει από τη Θεσσαλονίκη με την Ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923.

Όταν άρχισα να ζω και να εργάζομαι πιο πολύ στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα, έπειτα από έρευνα σε διάφορα αρχεία, όπως το αρχείο του Ερυθρού Σταυρού στη Γενεύη, πολλές από τις βεβαιότητες που είχα από παλιά κατέρρευσαν. Σίγουρα οι διαδοχικοί διωγμοί των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία ήταν τρομακτικά τραγικοί και βίαιοι, με αποκορύφωμα τον μεγάλο Διωγμό του 1922 που μόνο τότε οι πρόσφυγες ξεπέρασαν το εκατομμύριο. Αλλά και η αναχώρηση των Μουσουλμάνων από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια τόσο κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων όσο και κατά τη διάρκεια της Ανταλλαγής -κάτι που συνήθως δεν σκεφτόμαστε από αυτή την πλευρά του Αιγαίου- ήταν επίσης μια ιστορία ξεριζωμού.

Η παλιά μου επιθυμία και υπόσχεση, να κάνω μια ταινία για τον Διωγμό των δικών μας ανθρώπων, άρχισε να ολοκληρώνεται μέσα μου: Nαι, θα ήταν μια ταινία για τον Διωγμό αλλά θα ήταν συγχρόνως και μια ταινία για την αναχώρηση των Μουσουλμάνων από την Ελλάδα.

Η ευκαιρία ήρθε πριν από λίγα χρόνια όταν στην Αμερική την ίδια περίοδο που δουλεύαμε για το ντοκιμαντέρ Σμύρνη: Η Καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, ανακάλυψα άγνωστα φιλμάκια και φωτογραφίες από το Διωγμό και την Ανταλλαγή των πληθυσμών.

Είχε ήδη ξεκινήσει από Το Ταξίδι, το Ελληνικό Όνειρο στην Αμερική (παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη το 2007), μια ευτυχισμένη συνεργασία με τον ιστορικό Αλέξανδρο Κιτροέφ. Συνεχίσαμε να συνεργαζόμαστε για τη Σμύρνη αλλά και για το Διωγμό και την Ανταλλαγή Πληθυσμών. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν σα να σκάβαμε το ίδιο τούνελ από δυο διαφορετικές πλευρές. O Αλέξανδρος από τη μεριά του ιστορικού και εγώ από την μεριά του κινηματογραφιστή που μετατρέπει τις εικόνες σε αφηγηματικό υλικό.

Κι έτσι, έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε τόσο για τον Διωγμό όσο και για την Ανταλλαγή, τιμώντας τον κόσμο που χάθηκε, τον κόσμο που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις εστίες του, αλλά και την επιστήμη της ιστορίας.

Το ντοκιμαντέρ και η έκθεση αυτή παρουσιάζονται 90 χρόνια μετά τον Διωγμό του 1922.

Από τη μια φέρνουμε στο φως τις ξεχασμένες εικόνες σε κλειστά ντουλάπια από ευρωπαϊκά και αμερικανικά αρχεία, από την άλλη μια νέα προσέγγιση στην ιστορία του Διωγμού και της Ανταλλαγής. Mια οπτική που κρατά αποστάσεις τόσο από μια εθνικιστική αφήγηση όσο και από νεότερες απόπειρες που υπερτονίζουν τις κοινές εμπειρίες ξεχνώντας τις διαφορές. Ξεχνώντας πως πριν από την Ανταλλαγή ζήσαμε ένα Διωγμό.

Αυτή η ταινία και αυτή η έκθεση εκπληρώνουν μια υπόσχεση αλλά έγιναν και με την πεποίθηση πως δεν υπάρχει προνόμιο στον πόνο.

Συγχρόνως, έγιναν με την πεποίθηση και την ανάγκη της αναγνώρισης ότι οι Μικρασιάτες πρόσφυγες που έφτασαν στην Ελλάδα με τραγικές συνθήκες το 1922, πρόσφεραν πολλά σε αυτήν τη χώρα μεταμορφώνοντάς την για πολλές δεκαετίες με τη διαφορετική τους ματιά και με τη δημιουργικότητά τους.

H προηγούμενη, πρόσφατη ταινία και έκθεση Σμύρνη: Η Καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης και η νέα Διωγμός και Ανταλλαγή Πληθυσμών λειτουργούν ανεξάρτητα αλλά και αποτελούν μια ενότητα.

Η πρώτη μιλούσε για τους Έλληνες και τους Αρμένιους που χάθηκαν στην Καταστροφή αλλά συγχρόνως θύμιζε ότι η Σμύρνη ήταν μια πόλη και παραμένει μια έννοια ταυτισμένη με τον κοσμοπολιτισμό και τη χαρά της ζωής. Η δεύτερη, που διηγείται την ιστορία του Διωγμού και του ξεριζωμού, έγινε με την ελπίδα πως τόσα χρόνια μετά τα δραματικά γεγονότα του 1922-1924 μπορούμε να διηγηθούμε ολόκληρη την ιστορία και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου και όχι μόνο τη μισή.

Ελπίζω πραγματικά πως έφτασε η στιγμή να αναγνωρίσουμε ότι τα παιδιά και τα εγγόνια των προσφύγων και από τις δύο πλευρές της θάλασσας μπορούν να διηγηθούν από κοινού τις ιστορίες τους, αφού τώρα πια, με τα συχνά ταξίδια στο Αιγαίο, με την ειρήνη ανάμεσα στα δύο κράτη, μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε με μια νέα ματιά την ιστορία μας.

Μαρία Ηλιού

Παράλληλα στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ στην Πειραιώς 138, κάθε Κυριακή από τις 23 Σεπτεμβρίου ως και τις 14 Οκτωβρίου τα πρωινά θα προβάλλεται η ΣΜΥΡΝΗ και κατά αποκλειστικότητα η δεύτερη ταινία της Μαρίας Ηλιού, ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ: ΤΟΥΡΚΙΑ- ΕΛΛΑΔΑ: 1922-1923. (Ώρες προβολών: 11.00 και 1.00 αντίστοιχα)

CineDoc, EL, Screenings-Events

CineDoc 2012-2013

Leave a comment

Σεπτέμβριος 2012 – Απρίλιος 2013, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
Παράλληλες προβολές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χανιά, Πάτρα, Λευκωσία

Το CineDoc προβάλλει βραβευμένα διεθνή ντοκιμαντέρ στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας.  Το CineDoc διοργανώνουν από το 2009 οι Ρέα Αποστολίδη, Αύρα Γεωργίου και Δήμητρα Κουζή, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας και την Anemon Productions, με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Goethe της Αθήνας του Βρετανικού Συμβουλίου της Αθήνας, των πρεσβειών της Δανίας, Φινλανδίας, Νορβηγίας και Σουηδίας στην Ελλάδα, το Νορβηγικό Ινστιτούτο Αθηνών και την Filmstransit International. Το CineDoc συνεργάζεται με τους κινηματογράφους Δαναός (Αθήνα), Παύλος Ζάννας και το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη), τα Cine-Μαθήματα (Χανιά), το Γυμνός Οφθαλμός, Θέατρο Λιθογραφείο (Πάτρα) και το Brave New Culture (Λευκωσία) όπου διοργανώνονται παράλληλες προβολές του προγράμματος του CineDoc. Τις προβολές ακολουθούν εκδηλώσεις που έχουν στόχο να εμπνεύσουν συλλογικές δράσεις και να φέρουν κοντά επαγγελματίες του ντοκιμαντέρ.

Συντελεστές
Διοργάνωση – Επιλογή Προγράμματος: Ρέα Αποστολίδη, Αύρα Γεωργίου, Δήμητρα Κουζή
Παραγωγή – Συντονισμός: Ηλέκτρα Πέππα
Επικοινωνία: Δήμητρα Κουζή
Social Media: Ειρήνη Παναγοπούλου
Μετάφραση – Επιμέλεια κειμένων: Δημήτρης Σαλταμπάσης
Σχεδιασμός Καλλιτεχνική επιμέλεια Καταλόγου: Πένη Ζεβόλη
Παράλληλες προβολές σε συνεργασία με τους: Ηλίας Γεωργιόπουλος (Κινηματογράφος Δαναός), Νότης Φόρσος (Αίθουσα Παύλος Ζάννας και Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), Γιάγκος Χατζηγιάννης (Brave New World), Ματθαίος Φραντζεσκάκης (Cine-Μαθήματα), Νικόλαος Ε. Καββαδίας & Έλενα Αλεξανδράκη  (Γυμνός Οφθαλμός - Θέατρο Λιθογραφείον)

 Το αναλυτικό πρόγραμμα:cinedoc 12_13-1

Doc-making, EL, Screenings-Events, Watch online

Το χρήμα και οι Έλληνες

Leave a comment

Όλα ξεκίνησαν με αφορμή την κρίση. Ο Γερμανός καλλιτέχνης  Florian Thalhofer και η Ελληνίδα Ελισάβετ Aggou, ταξίδεψαν  στα τέλη του 2011 και στις αρχές του 2012  σε όλη την Ελλάδα αλλά και στη Γερμανία, κάνοντας πολλές συνεντεύξεις με άνδρες και γυναίκες διαφορετικού προφίλ και όλων των ηλικιών.  Μέσα από αυτά τα σύντομα clips προσωπικών συνεντεύξεων δημιουργήθηκε σταδιακά ένα μωσαϊκό σκέψεων και εμπειριών. Το υλικό εκφράζεται μέσα από πολλές πλατφόρμες (στο διαδίκτυο και σε διάφορα ζωντανά shows) μέσω του συστήματος πολυμέσων και software (Κόρσακοφ). Τα clips που βρίσκονται στην ιστοσελίδα μας καλούν να δημιουργήσουμε μια δική μας αφήγηση, αξιολογώντας, βαθμολογώντας και καθορίζοντας τελικά τα clips που μας εκπροσωπούν.

Τι είναι το σύστημα Korsakow

Πρόκειται για μία διαδραστική ταινία μη γραμμικής αφήγησης. Μια ταινία Korsakow δεν αποτελείται από σκηνές, όπως μια συνηθισμένη ταινία, αλλά από σύντομες αφηγηματικές ενότητες. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι η διαδοχική τους σειρά ποικίλει σε κάθε θέαση της ταινίας αφού την ορίζει ο ίδιος ο θεατής, ο οποίος έχει τη δυνατότητα έτσι να επηρεάσει, αλλά παράλληλα και να σχολιάσει την ταινία.
Το οδοιπορικό στην Ελλάδα, οι συνεντεύξεις με πάνω από 20 πρωταγωνιστές, έχουν συγκεντρωθεί σε 143 αφηγηματικές ενότητες, οι οποίες έχουν ανέβει στο διαδίκτυο και περιμένουν να γίνουν ταινία η οποία θα αποτελείται από 50-70 clips και θα ολοκληρωθεί μέσα στον Ιούλιο

Το πώς θα διαμορφωθεί το τελικό ντοκιμαντέρ, θα το ορίσουμε εμείς, το κοινό δηλαδή.

Μαζί με την ταινία εγκαινιάστηκε πρόσφατα και μια εικαστική εγκατάσταση: ένα έργο που αποτελείται από πολλαπλές οθόνες στις οποίες προβάλλονται επιλεγμένα clips της ταινίας. Την εγκασταση αυτή θα την δείτε έως τις 8 Σεπτεμβρίου στο χώρο ΒΕΤΟΝ 7, στην οδό Πύδνας 7, στον Βοτανικό, Τηλ. 210 7512625,

CineDoc, EL

Σκηνοθέτες στον αέρα !

Leave a comment

Ραδιοφωνική συνέντευξη της Νόρας Ράλλη με τον Στέλιο Κουλογλου την Κυριακή, 22/04/2012 με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ του Ολιγαρχία .

Ραδιοφωνική συνέντευξη της Νόρας Ράλλη με τον Νίκο Μεγγρέλη 25/4/2012 με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ του Πεθαίνοντας για την αλήθεια.

Doc-making, EL

Το ημερολόγιο ενός σκηνοθέτη

Leave a comment

Φιλοξενώ μια σειρά άρθρων του Χρήστου Καρακέπελη, με αφορμή την συνέντευξή του στην εκπομπή μου, Doc Stories, στη συχνότητα του KOSMOS 93.6, το Σάββατο 26 Μαΐου 2012.

Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ, του Χρήστου Καρακέπελη

Το φαινόμενο της τηλεοπτικοποίηση της κινηματογραφικής γραφής τα τελευταία χρόνια αλλάζει την υφή τόσο των fiction ταινιών όσο και των ντοκιμαντέρ. Μιλώντας ειδικά για το ντοκιμαντέρ, θέση μου είναι πως τα τηλεοπτικά μεγέθη έχουν επιβληθεί σε παραγωγούς και δημιουργούς του σινεμά, μειώνοντας όχι μόνο το κόστος παραγωγής, αλλά κυρίως την εμβάθυνση στην πραγματικότητα, εμβάθυνση που μόνο το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ πάντα κάλυπτε και θα καλύπτει σε αντιδιαστολή με τον μαζικό χαρακτήρα της τηλεόρασης.

Κλειδί σε όλη αυτή την συζήτηση θεωρώ πως είναι το στάδιο της προ-παραγωγής, ένα στάδιο που δυστυχώς δεν υπάρχει επισήμως πουθενά και για κανέναν, δεν αποτιμάται σε κανένα προυπολογισμό και καμμία χτηματοδότηση,  παρά υπάρχει μόνο στη ζωή του δημιουργού και στην αθέατη δουλειά με το θέμα του. Δουλειά που συνήθως απαιτεί χρόνια έρευνας, σκέψης, επαφής. Αυτό το κρίσιμο στάδιο όχι μόνο δεν διευκολύνεται από την ψηφιακή τεχνολογία,αλλά τείνει να εξαλειφθεί ,καθώς  η ευκολία της ψηφιακής καταγραφής ,οδηγεί στην πρόωρη οπτικοποίηση ακόμα και αυτού του σταδίου. Η περίοδος αυτή  κατά την γνώμη μου, πρέπει να παραμείνει μια ''μυστική'' σχέση  του δημιουργού με το θέμα, μια σχέση χωρίς εικόνα πριν τα πράγματα ωριμάσουν. Η  εσωτερική  αυτή δουλειά η οποία  δείχνει και την διαφορά ανάμεσα σε αυτά που ονομάζω «ρεπορτάζ μεγάλου μήκους» και στο ντοκιμαντέρ. Αυτό που για τον σκηνοθέτη ενός κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ δεν είναι παρά το στάδιο της επαφής του και της γνωριμίας του με το θέμα, η έρευνα δηλαδή, για ένα ρεπορτάζ είναι το ίδιο το τελικό αποτέλεσμα.

Το γραμμένο σενάριο ενός ντοκιμαντέρ αφορά μόνο τον αποδέκτη χρηματοδότησης, γράφεται μόνο για  να συμπληρωθεί ο λογαριασμός του budget. Γιατί δεν μπορεί να γραφτεί σενάριο ντοκιμαντέρ που να αφορά ανθρώπους στην καθημερινή ζωή σε πραγματικό χρόνο. Όμως  το σενάριο ενός ντοκιμαντέρ βρίσκεται στο μυαλό του σκηνοθέτη,σε επίπεδο δομής από τα πριν. Κατά την διάρκεια της έρευνας προκύπτουν οι ζωογόνες πληροφορίες, αισθήσεις και  τα  γεγονότα που καθορίζουν αυτό που θα κινηματογραφηθεί μετά από πολύ σκέψη. Η έρευνα εκ του σύνεγγυς είναι το σημαντικότερο βήμα δημιουργίας. Ο βιωμένος χρόνος της σχέσης με τα πρόσωπα και τους χώρους σ ένα βάθος χρόνου  σε βοηθάει να είσαι συνέχεια μέσα στην κατάσταση. Δεν πρέπει να αφεθείς να σε εμπνέει  το πρώτο τυχαίο κλισέ που θα βρεθεί μπροστά σου, όπως στο ρεπορτάζ που έχει στόχο τον εντυπωσιασμό.

Ζητούμενο δεν είναι οι πληροφορίες που συλλέγουμε,αυτές αφορούν μόνο το μυαλό μας και δεν πρέπει να καταλήξουν τελικά μέσα στην ταινία. Όλες αυτές οι γνώσεις ,οι σκέψεις,οι αισθήσεις σε βοηθούν ώστε να είσαι έτοιμος ενστικτωδώς για να ξεκινήσεις το γύρισμα. Μπορεί να ξεκινήσεις  στο στάδιο της προετοιμασίας μ ένα πρόσωπο και σταδιακά να αντιληφθείς , πως δίπλα σου υπάρχει κάποιο  άλλο πρόσωπο που σε έλκει μαγνητικά με μια ξεχωριστή  δύναμη  , και αυτό  να αποτελέσει τελικά  έναν  από τους '' ήρωες'' της ταινίας σου.

Στο ντοκιμαντέρ δεν μπορείς να οργανώσεις  τις καταστάσεις μέσα στην πραγματικότητα όπως στο fiction.  Πρέπει να τις αναγνωρίσεις και να τις εντοπίσεις στο στάδιο της βιωμένης έρευνας με την ομάδα σου, πρέπει να δημιουργηθεί μια μαγιά ,  μια χημεία. Αλλά και όταν στοιχειωδώς χρειάζεται να οργανωθεί  η πραγματικότητα , να ΄΄σκηνοθετηθεί '' δηλαδή , δεν ζητάς από τους ανθρώπους, να κάνουν κάτι που δεν θα έκαναν ούτως η αλλιώς, κάτι που δεν θα  έκαναν φυσιολογικά  οι ίδιοι, 'όπως το να επαναλάβουν μια κίνηση την ώρα της  δουλειάς τους ..Και πάλι όμως δεν θα το έλεγα αυτό σκηνοθεσία, δεν το θεωρώ αμαρτία .

Ούτε  όταν κάποια στιγμή χρειαστεί  να ζητήσουμε την βοήθεια τεχνικού φωτισμού η ιδιαίτερων μικροφώνων προκειμένου να υπάρχει ένας αισθητικά σωστός τρόπος καταγραφής της ηχητικής πραγματικότητας. .Θα έλεγα πως από την πλευρά της σκηνοθεσίας παραμένεις ένας οξυδερκής παρατηρητής με απαιτητικά επαγγελματική χρήση της οπτικοακουστικής γλώσσας..

Στην δική μου περίπτωση και στο'' Σπίτι του Κάιν'' άλλα και στην ''Πρώτη ύλη ''που ολοκληρώνω τώρα δούλεψα κυρίως με format super 16mm,σ ένα μικρό μέρος μόνο στην  τελευταία μου δουλειά δούλεψα και με μια Sony cine Alta  HD 1920-1080 p. Δεν θεωρώ ότι η ψηφιακή τεχνολογία είναι τόσο ευέλικτη  και τόσο φτηνή τελικά, μέσα από τα transfer που αναγκαστικά προκύπτουν. Στο ψηφιακό format χρειάζεται να κάνεις αρκετά settings για να έχεις μια σωστή εικόνα, ενώ αντίθετα με ένα φωτόμετρο  κάνεις γρήγορα γύρισμα

Το βίντεο με την αμεσότητα  χρήσης που επιβάλει μέσα από αυτή την ευκολία του rec  - pause  μας έχει πολλές φορές φορτώσει με μπόλικη προχειρότητα και ασχήμια. Δηλαδή  η ευκολία που προσφέρει η ψηφιακή κάμερα οδηγεί τον ντοκιμαντερίστα να κινηματογραφεί ατελείωτες ώρες, χωρίς να επιλέγει προσεκτικά τις εικόνες και τα θέματα  που τραβάει, ελπίζοντας στο τέλος, ότι όλο αυτό το άναρχο και πληθωρικό υλικό  μπορεί να αποτελέσει μια ταινία. Αντίθετα εγώ πιστεύω πως πρέπει να κινηματογραφούμε περιορισμένα, συγκεκριμένα,  με ακρίβεια και αυστηρότητα.

Πρέπει όταν θέλουμε να παρουσιάσουμε κάτι, και συμβαίνει κάτι στο οπτικό μας πεδίο, να γνωρίζουμε εάν αυτό μπορεί να ανήκει μέσα στην ταινία μας η όχι . Ακόμα και αν αυτό το κάτι  είναι απρόσμενα ακραίο, όπως ένα ατύχημα,  δεν πρέπει να το κινηματογραφήσουμε  εφόσον δεν αφορά το θέμα μας, πρέπει να είμαστε πειθαρχημένοι μέσα στις συντεταγμένες του θέματός μας.

Αν και η ποιότητα της ψηφιακής κάμερας βελτιώνεται συνεχώς, μέσα από το HD, νομίζω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο απαιτητικά από το να χρησιμοποιείς μια μικρή κάμερα. Ο τρόπος που χρησιμοποιείται ακόμα στο ντοκιμαντέρ είναι προβληματικός εκτός από κάποιες  φωτεινές εξαιρέσεις. Στην ψηφιακή εικόνα κυριαρχεί ακόμα  η  καταγραφή , σαν στο video να απουσιάζει μια αισθητική μνήμη, 'όλα είναι ακόμα illustration ψυχρά  και χωρίς πλαστικότητα. Μπορεί βέβαια όλο αυτό να αλλάξει και να  οδηγήσει σε κάτι καινούργιο.