Masterclass για νέους κινηματογραφιστές με τον Andy Glynne στην Αθήνα

Ο ιδρυτής του Documentary Filmmakers Group, στην Μεγάλη Βρετανία και βραβευμένος σκηνοθέτης, παραγωγός και συγγραφέας Andy Glynne, θα δώσει ένα Masterclass με θέμα Documentaries and Ηow to Μake them, που είναι το θέμα του ομώνυμου βιβλίου του. Το Σάββατο 21.10.2012 με ελεύθερη είσοδο και γλώσσα εργασίας τα αγγλικά θα ακούσετε για την παραγωγή ντοκιμαντέρ κάθε είδους, από τα κλασικά ντοκιμαντέρ μέχρι τα ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων (animation) και τα project για πολλαπλές πλατφόρμες (cross media). Την Κυριακή 22.10.2012, με κόστος 50 ευρώ και γλώσσα εργασίας πάλι τα αγγλικά θα ακολουθήσει το THE FILMMAKER'S DEVELOPMENT TOOLKIT για (20 συνολικά) νέους κινηματογραφιστές οι οποίοι θα ενημερωθούν με παραδείγματα για το πώς:

* Να γράψουν μια καλογραμμένη πρόταση για ντοκιμαντέρ
* Να στήσουν μια συναρπαστική παρουσίαση (Pitch)
* Να δημιουργήσουν ένα δυνατό αρχικό trailer
* Πώς να συνεργαστούν με τις εταιρείες  παραγωγής
* Και που να αναζητήσουν ευκαιρίες χρηματοδότησης εντός και εκτός Ευρώπης

Πληροφορίες 210-3223395, Exile Room Αθηνάς 12, 3ος όροφος

ΚΟΙΝΩΝIA ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ, του Χρήστου Καρακέπελη

Για μένα  η ηθική στάση δημιουργείται από τον χρόνο που αφιερώνεις για να συναντηθείς με το θέμα σου. Ο φυσικός ρυθμός της ζωής, ο  χρόνος που χρειάζονται οι άνθρωποι για να εκτεθούν αδύναμοι μπροστά σε μια κάμερα και ένα μικρόφωνο. Για να μπορέσει να διαρραγεί η φαινομενική πραγματικότητα που εντυπωσιάζει και  να αναδειχθεί αυτή η υπόγεια ζωή που φωλιάζει δειλά. Πάντα πίστευα ότι αυτός ο τρόπος να εκτίθεσαι έχει έναν ηρωικό χαρακτήρα. Το ντοκιμαντέρ απαιτεί κατανόηση ζωής, και αυτό μαθαίνεται μόνο μέσα από την άσκηση της σχέσης σου με την πραγματικότητα που σου αντιστέκεται.

H σχέση χτίζεται πριν από τα γυρίσματα και δεν πρέπει συνέχεια να ενοχλείς τους ανθρώπους που κινηματογραφείς, και να μιλάς μαζί τους γιατί ήδη έχει κατακτηθεί μια όσμωση. Οι άνθρωποι κουράζονταικαι δεν φαντάζονται "οτι αυτό θα κρατήσει τόσο πολύ". Οι  συνεργάτες σου όμως, είναι αυτοί που γνωρίζουν την διαδικασία του πως γίνεται ένα ντοκιμαντέρ. Έχεις ανάγκη από ευφυείς και ευαίσθητους ανθρώπους, που σέβονται τον κόσμο που έχουν μπροστά τους και μπορούν να καταλάβουν την προσπάθεια που κάνεις. Έτσι και αλλιώς στην δημιουργία ντοκιμαντέρ χρειάζεται μια ολιγομελής ομάδα το πολύ δέκα ανθρώπων. Πρέπει να είσαι ενεργά υπέρ των ανθρώπων που κινηματογραφείς, και όταν προκύπτει μια δυσκολία η κούραση, να μην τους απορρίψεις ούτε εσύ ούτε κάποιος από το συνεργείο. Αυτό μπορί να συμβεί πολύ συχνά σε χώρους άβατους και δύσκολα προσπελάσιμους, όπως είναι ο χώρος και η ανθρωπογεωγραφία μιας φυλακής, η ένας τσιγγάνικος μαχαλάς όπου κινούμαι εγώ. Γιατί με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που είναι απο την λάθος μεριά είτε από προσωπική  του επιλογή  είτε απο κοινωνικό διαχωρισμό, επειδή αυτοί θέτουν ωμά τα ερωτήματα ποιά είναι η πραγματικότητα.

Το να είσαι καλά προετοιμασμένος σημαίνει ότι αποφεύγεις να παρασυρθείς από το ''θεαματικά'' ενδιαφέρον. Και επειδή έχεις να κάνεις με ανθρώπους που ζουν σε συγκεκριμένες καταστάσεις, πολλές φορές πολύ εύθραυστες, πρέπει να χτίσεις έναν προσωπικό και επαγγελματικό κώδικα δεοντολογίας, ένα ηθικό σύμπαν, πρέπει να γνωρίζεις πού θα σταματήσεις. Εκφράζεσαι αισθητικά χρησιμοποιώντας την αληθινή ζωή των άλλων ανθρώπων, και όχι μια ιστορία που τη υποδύονται ηθοποιοί, μια κατασκευή. Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσεις ένα αισθητικό περιβάλλον για να υπάρξουν αυτά τα πρόσωπα. Εσύ  φιλοξενείσαι από το θέμα και όχι το αντίθετο. Αυτό εγείρει ηθικά διλλήματα, που θα πρέπει να έχεις απαντήσει αλλά  και να βρίσκεσαι συνέχεια  σε εγρήγορση σε όλη την διάρκεια των γυρισμάτων. Πρέπει να θέτεις σύνορα για να αποφύγεις την χυδαιότητα του τηλεοπτικού reality και του τρόπου που  ασκείται έλεγχος πάνω στην καθημερινότητα.

Η ψηφιακή τεχνολογία τον τελευταίο καιρό  μας στέλνει το μήνυμα πως '' όλα είναι τώρα εύκολα '', γίνονται γρήγορα , εδώ και τώρα! Όμως το ντοκιμαντέρ δεν είναι ''ρεπορτάζ μεγάλου μήκους '' Δεν έχουμε ανάγκη από πληροφορίες αλλά από αισθήσεις. Σε ένα περιβάλλον όπου όλοι κατασκευάζουν εικόνες και τις στέλνουν κατά πάνω μας τόσο γρήγορα και επιθετικά, έχουμε ανάγκη να συναντηθούμε με εικόνες που χρειάζονται χρόνο για να ''γεννηθούν''.

Σίγουρο όμως είναι, ότι στο χώρο του ντοκιμαντέρ  τον τελευταίο καιρό έχουν συμβεί πολύ περισσότερα απ ότι στον χώρο του fiction. Υπάρχουν περισσότερα στιλ και είδη. Ευτυχώς τα τελευταία είκοσι χρόνια  έρχεται πάλι στο προσκήνιο μια νέα δυναμική γενιά κινηματογραφιστών  στο χώρο του ντοκιμαντέρ, σχεδόν από όλες τις ηπείρους,, η οποία επαναφέρει το ζήτημα της δημιουργικής εγγραφής του πραγματικού, σε αντίθεση με τον συναισθηματισμό της δημοσιογραφικής καταγραφής της τηλεόρασης. Ανάμεσά τους ο Werner Herzog και οι David end Albert Maysles, που συνεχίζουν από την δεκαετία του ’70 αλλά κυρίως δημιουργικά βλέμματα, όπως ο Hubert Sauper, Johan van der Keuken, Kim Longinoto, Pirjio Honkasalo, Barbara Koople, Joe Berlinger, Bruce Sinofski κ .α

Την ίδια περίοδο υπάρχει μια έντονη επιρροή των ταινιών μυθοπλασίας από την γραφή του ντοκιμαντέρ τόσο στο ευρωπαϊκό  κινηματογράφο όσο και στο ανεξάρτητο σινεμά της Αμερικής και της Ασίας. Κυριαρχεί  η εκφραστική οικονομία, η ρεαλιστική διάθεση , και η αισθητική ακρίβεια. Σκεφτείτε την Ροζέτα των Νταρντέν, αν κάποιος θέλει σε είκοσι χρόνια να μάθει για το τέλος της μισθωτής εργασίας, πρέπει να δει αυτή την ταινία. Κάθε κοινωνιολόγος και ιστορικός μπορεί να μάθει από αυτήν περισσότερα από,τι από οποιαδήποτε στατιστική, η τηλεοπτικό  ρεπορτάζ.  Το ίδιο μπορεί κανείς να πει  και για το ντοκιμαντέρ'' Ο Εφιάλτης του Δαρβίνου'' (Darwin's Nightmare) του Χιούμπερτ Σόπερ  (Hubert Sauper) '' όπου αποκαλύπτεται απροκάλυπτα  η αποικιοκρατική   σχέση της Αφρικής με τον δυτικό πολιτισμό σ ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Ο κινηματογράφος των αδερφών Νταρντέν, (Υπόσχεση ,Ροζέτα. Το παιδί Ο γιός.) όσο και αυτός του Χάνεκε (72 Συμπτώσεις, Μπενις  βίντεο, Ο Κρυμμένος..), η του Jafar Panahi (Ο κύκλος, Crimson gold ..) αρθρώνει έναν σύγχρονο και απαιτητικό αισθητικό λόγο ,υιοθετώντας ντοκιμαντερίστικες πρακτικές στην διεύθυνση των ηθοποιών, στην χρήση της κάμερας, όσο και στην λειτουργία της ηχητικής μπάντας. Εκφράζει με την αποκαλυπτική αμεσότητα του κοινωνικού ρεαλισμού συναισθήματα και σκέψεις πάνω στην νέα απανθρωποίηση της  Ευρώπης, όπως αυτή αλλάζει μέσα από την νέα ανθρωπογεωγραφία,  με την ύπαρξη των μεταναστών, αλλά και την νέα περιθωριοποίηση και τη φτώχεια. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τον ντοκιμαντερίστικο ρεαλισμό  που αποπνέει το αναγεννημένο Ρουμανικό σινεμά του σήμερα, (Η Οδύσσεια του κ Λαζαρέσκου του Cristi Puiu,- 4 μήνες 3 βδομάδες και 2 μέρες του Cristian  Mungiu και 2 μέρες. Αστυνομία Ταυτότητα του Corneliu Parompoiu ...)

Θεωρώ πως είναι  λυτρωτικό να κινηματογραφούμε από την μεριά του καθημερινού ανθρώπου και αυτό αποτελεί ήδη μια θαρραλέα πολιτική πράξη.

Στο ντοκιμαντέρ, η σχέση του με την ζώσα πραγματικότητα και οι αισθητικές αναζητήσεις που κάθε φορά προκύπτουν, έρχονται στο προσκήνιο, όταν η πραγματικότητα παύει να είναι παγιωμένη αλλά ρευστή, όταν αμφισβητείται η κοινωνική της συνοχή και όταν η ζωή νοιώθει την ανάγκη να εκφραστεί πιο άμεσα, πιο σθεναρά, μέσα από την τέχνη, την αλήθεια και  τον πνευματικό της προορισμό.

Χρήστος Καρακέπελης

Σκηνοθέτης

October, 22, 2012, Das Geld und die Griechen

A Korsakow-Show (an interactive audio-visual experience) is taking place on Monday the 22nd of October in Athens.The topic of the documentary project is the monetary crisis and its effects on the Greek people.Florian Thalhofer and Elissavet Aggou have travelled around Greece and conducted numerous interviews in order to produce a Korsakow-Film.

Goethe Institut Athen, 22 October 2012

http://vimeo.com/37592016

Short video explaining the Korsakow-Show setup. This show took place in Munich Dec, 18, 2009 – "Freedom and Money" with Georg Zoche and Prof. Michael Hüther. "Hilfe, Freiheit!" (Help, Freedom!) was the title of a series of 14 talk-events at Kammerspiele, Munich 2008-2010. Florian Thalhofer and Tobias Hülswitt collaborated in this project with Björn Bicker. The format of the Korsakow-Show was developed by Florian Thalhofer, the inventor of the Korsakow-System.

Βραβευμένα Βρετανικά ντοκιμαντέρ στην Αθήνα

Το CineDoc και το Βρετανικό Συμβούλιο, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο, παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, έξι ντοκιμαντέρ βραβευμένα με το υψηλού κύρους Grierson Award.

Τα βραβεία Grierson απονέμονται στην μνήμη ενός από τους πρωτοπόρους του ντοκιμαντέρ, τον Σκωτσέζο σκηνοθέτη JohnGrierson (1898-1972), διάσημο για τις ταινίες του Drifters και NightMail. Αναδεικνύοντας τις καλύτερες παραγωγές ντοκιμαντέρ, τα βραβεία που θεσμοθετήθηκαν από το Ίδρυμα Grierson το 1972, βραβεύουν ντοκιμαντέρ από ολόκληρο τον κόσμο για την υψηλή ποιότητα, αρτιότητα, δημιουργικότητα και πρωτοτυπία τους.

Στο πλαίσιο της συνεργασίας του CineDoc με το Βρετανικό Συμβούλιο και τα βραβεία Grierson, θα προβληθούν στο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου, Σίνα 31, και σε δεύτερη προβολή στους κινηματογράφους ΔΑΝΑΟΣ, Παύλος Ζάννας και Μουσείο Κινηματογράφου (Θεσσαλονίκη) καθώς και στο Λιθογραφείο (Πάτρα) τα ντοκιμαντέρ:

24/10/2012, 20.00, Marathon Boy, Gemma Atwal/90’/2011/UK

Τους ενώνει ένα όνειρο, τους χωρίζει ένας ολόκληρος κόσμος. Η ιστορία ενός τετράχρονου αγοριού και του προπονητή που το έβγαλε από μια φτωχογειτονιά της Ινδίας για να το μεταμορφώσει στον μεγαλύτερο μαραθωνοδρόμο της χώρας. Μια ταινία που ξεκινάει σαν το SlumdogMillionaire, αλλά εξελίσσεται σε φιλμ νουάρ – σε μια ιστορία απληστίας, φθόνου και χαμένων ονείρων.

7/11/2012, 20.00, Senna, Asif Kapadia/106’/2010/UK

Η συναρπαστική ιστορία του Ayrton Senna, των σωματικών και διανοητικών του άθλων, στον αγωνιστικό χώρο και εκτός, η αναζήτηση της τελειότητας, η δημιουργία ενός μύθου. Η ταινία αφηγείται τη ζωή του θρύλου της Φόρμουλα 1, από το 1984 ως τον πρόωρο θάνατό του, μια δεκαετία αργότερα.

14/11/2012, 20.00, The Day that John Lennon Died, Michael Waldman/60’/2011/UK

Στις 8 Δεκεμβρίου 1980, η είδηση ότι ο John Lennon είχε πέσει νεκρός συντάραξε τον κόσμο. Η ταινία επιστρέφει σε εκείνη τη μοιραία ημέρα, ακολουθώντας τα βήματά του ως τη στιγμή της δολοφονίας, μέσα από τις εντυπωσιακά ζωντανές αναμνήσεις όσων ήρθαν σε επαφή μαζί του.

14/11/2012, 21.00, Bird on a Wire, Tony Palmer/106’/2011/UK

Γυρισμένη το 1972, η ταινία παρακολουθεί τον Leonard Cohen σε περιοδεία, αντιμέτωπο με τα πλήθη, τα αυτόγραφα, τον θαυμασμό των γυναικών, τους δημοσιογράφους.

28/11/2012, 19.00, Guilty Pleasures, Julie Moggan/86’/2011/UK

Κάθε 4 δευτερόλεπτα, κάποιος στον κόσμο αγοράζει ένα Άρλεκιν. Η συνταγή είναι απλή: άνδρας ερωτεύεται γυναίκα, ξεπερνάει ένα πλήθος από δοκιμασίες και κατακτά την καρδιά της. Όπως λέει και η διαφήμιση: «με ένα Άρλεκιν ξεχνιέμαι».

28/11/2012, 20.30, Donor Unknown, Jerry Rothwell/78’/2011/UK, France, US

Η Jo Ellen, σήμερα 20 χρονών, μεγάλωσε στην αγροτική Πενσυλβανία με δύο μητέρες, καθώς και με μια ασίγαστη περιέργεια να ανακαλύψει τον ανώνυμο πατέρα-δότη της. Κάποια στιγμή φτάνει σε αυτόν αλλά ανακαλύπτει και ακόμα 13 ετεροθαλή αδέλφια της σε όλες τις ΗΠΑ!

Die DDR ist nicht Kalifornien

Doku über Skater in der DDR

Von Knut Elstermann (Frankfurter Rundschau 1.8.2012)

Marten Persiels dokumentarische Filmerzählung „This Ain't California“ lief als Überraschungshit auf der diesjährigen Berlinale. Er zeigt, wie sich in den 1980ern eine bis heute kaum bekannte Skater-Szene in der DDR etablierte.

Die DDR bemühte sich nach außen hin geradezu verzweifelt um eine Aura des „Weltniveaus“. Sie wollte ganz oben mitspielen, plusterte sich auf und wäre so gern einer der zehn führenden Industriestaaten der Welt gewesen. Manch einer hielt das tatsächlich für die Realität. Nach innen pflegte die DDR allerdings einen piefigen Provinzialismus, in dem schon die Sprache Bastionen gegen die westliche Lebensart bilden sollte.

Der Begriff „geflügelte Jahresendfigur“ für Weihnachtsengel dürfte zwar eine witzige Nachwende-Erfindung sein, aber die „Grillette“ für den Hamburger und die „Ketwurst“ für den Hotdog gab es wirklich. Aus dem schnittigen Skateboard wurde das behäbig klingende „Rollbrett“: eine im Grunde überflüssige Wortschöpfung, denn offiziell existierten diese Geräte in der DDR gar nicht.

This Ain´t California

Der Film „This Ain’t California“ lief als Überraschungshit auf der diesjährigen Berlinale. Er zeigt wie sich in den 1980ern dennoch eine bis heute kaum bekannte, fantasievolle Skater-Szene in der DDR etablierte und wie die rollenden Bretter auch hier sehr viel mehr waren als nur Sportutensilien. Sie wurden zu Symbolen einer autonomen, subversiven Jugendkultur. Bezogen wurden die „Rollbretter“ im besten Fall aus dem Westen. Viele entstanden jedoch in emsiger Heimarbeit, liebevoll aus Holz und Rollschuhen zusammengebastelt und geschraubt. Diese kostbaren Unikate sind eindrucksvolle Zeugnisse ostdeutscher Findigkeit und Improvisationslust.

In „This Ain’t California“ rasen Dirk und Nico auf solchen Brettern durch die Plattenbausiedlungen Magdeburgs, später stößt Denis als Dritter im Freundschaftsbund zu ihnen. Er wird „Panik“ genannt – womit sehr treffend das energiegeladene, unangepasste, anarchische Wesen des jungen Mannes beschrieben ist, der als Abwesender dennoch im Zentrum des Films steht. Er, der jeden Zwang, jede Ordnung, jedes feste System ablehnte, ist als Bundeswehrsoldat beim Afghanistan-Einsatz umgekommen. Sein Begräbnis führt die Gefährten noch einmal zusammen. Sie erinnern sich.

Von Magdeburg aus waren sie einst nach Ost-Berlin gezogen, hatten eine fröhliche Wohngemeinschaft gebildet und die endlosen Leerflächen des Stadtzentrums für ihre Skater-Künste genutzt. Besonders schön zu sehen ist das bei einer rasanten Abfahrt auf den gewaltigen Betonzacken am Eingang des Fernsehturms. Bis zur Euroskate 1988 in Prag, dem ersten Skater-Treffen im Ostblock, führte ihr von der Staatssicherheit beargwöhnter Weg. Kurz vor dem Mauerfall wurde Denis verhaftet.

Der erste Kinofilm des Regisseurs Marten Persiel, der im Westen aufwuchs und selbst jahrelang als Skater unterwegs war, spiegelt das Lebensgefühl junger Leute in der Spätphase der DDR erstaunlich authentisch wider. Sie rieben sich nicht mehr am Staat und dessen ausgehöhlten Idealen; sie ignorierten ihn, so gut es eben ging, und führten in der Nische ihr bewegtes Leben. Sie waren, wie die drei Freunde auf ihren Brettern, immer wendiger und witziger als die schwerfällige Macht.

Diese Jungs führten ein bewegtes Leben in Berlin, Hauptstadt der DDR.

Diese Jungs führten ein bewegtes Leben in Berlin, Hauptstadt der DDR.
Foto: Farbfilm-Verleih

Und so schildert der Film auch keinen verbissenen Kampf gegen den Staat, sondern die Normalität des Alltags, kurioserweise anhand des wirklich nicht alltäglichen Motivs des Skatens. „This Ain’t California“ verteidigt den Wert gelebten Lebens, stemmt sich mit seiner Buntheit und Verspieltheit gegen das übliche Einheitsgrau in der Darstellung von DDR-Verhältnissen und liefert fast nebenbei auch eine melancholische Liebeserklärung an eine relativ unbekümmerte Jugend. Diese Zeit erscheint als eine Art Sehnsuchtsära, welche die Helden dieses Films jedoch ebenso wenig wieder betreten können wie den verschwundenen Schauplatz ihres provokanten Übermutes, die DDR.

„This Ain’t California“ wurde vom Verleih als Dokumentarfilm deklariert. Der Film ist indes ein kleines Wunderwerk der assoziativen Montage, das trotz seiner kleinteiligen Vielfalt nie überladen, beliebig oder verwirrend wirkt, vielmehr schwungvoll den Rhythmus der waghalsigen Skater aufnimmt.

Seltenes Archivmaterial, private Super-8-Aufnahmen und gezeichnete Animationen verbinden sich mit gespielten Szenen – die allerdings nicht als solche gekennzeichnet werden und ein gewisses Unbehagen erzeugen. Nicht nur der angebliche Stasi-Mann sagt eindeutig auswendig gelernte Texte auf. Bei manchen Szenen schimmert die kunstvoll natürliche Inszenierung durch. Und so ist auch der Hauptheld, der im Krieg getötete „Panik“, gar keine wirkliche Person, sondern ein Kompositum aus mehreren Biografien.

Das provoziert grundsätzliche Fragen. Welchen Bildern kann man hier trauen? Während ihres Triumphzugs durch die Festivals räumten die Filmemacher die Fiktionalität ihres Verfahrens scheibchenweise ein. Inzwischen sprechen sie offen von einer „dokumentarischen Erzählung“, was es ganz gut trifft und diesem Film von Beginn an dienlicher gewesen wäre als die Verhüllung der Methode.

Im sehr freien Spiel mit dem dokumentarischen und dem fiktiven Material gelang ja am Ende ein glaubwürdiges Abbild des echten Lebensgefühls in der DDR, das Empfinden persönlicher Freiheit inmitten gesellschaftlicher Begrenzungen. Vielleicht stimmt in diesem Film so gut wie nichts, aber alles ist wahr.

This Ain’t California, Dtl. 2012. Marten Persiel, Drehbuch: Marten Persiel, Ira Wedel, Kamera: Felix Leiberg. 99 Min., Farbe. FSK ab 12.

(Frankfurter Rundschau 1.8.2012)
 

CineDoc Documentary Festival: 2012-13

September 2012 – April 2013, French Institute, Athens

Parallel Screenings in Athens, Thessaloniki, Chania, Patras, Nicosia

CineDoc CineDoc is an innovative media initiative that screens international award-winning documentaries. It has been organized since 2009 by Rea Apostolides, Avra Georgiou and Dimitra Kouzi, in cooperation with the French Institute at Athens and Anemon Productions, and is supported  by the Goethe Institute at Athens, the British Council at Athens, the Danish, Finnish, Norwegian, and Swedish Embassies in Greece, the Norwegian Institut at Athens and Filmstransit International.CineDoc collaborates with Danaos Cinema (Athens) Pavlos Zannas Cinema and the Thessaloniki Cinema Museum (Thessaloniki), Cine-Μathimata (Chania), Gymnos Ofthalmos, Lithografeio Theatre (Patras) and Brave New Culture (Nicosia), where the CineDoc programme is screened in parallel. The screenings are accompanied by special events aimed at inspiring community action and bringing together documentary professionals.

Organization – Programme Selection: Rea Apostolides, Avra Georgiou, Dimitra Κouzi
Production – Coordination: Electra Peppa
Communication: Dimitra Kouzi
Social Media: Irini Panagopoulou
Text Translation – Editing: Dimitris Saltabassis
Catalogue Graphic Design:  Penny Zevoli
Parallel screenings in collaboration with:  Ilias Georgiopoulos (Danaos Cinemas), Notis Forsos (Pavlos Zannas Cinema and Thessaloniki Cinema Museum), Yiangos Hadjiyiannis  (Brave New World), Matthaios Frantzeskakis (Cine-Mathimata), Nikolaos Kavvadias and Elena Alexandraki (Gymnos Ofthalmos, Lithografeion Theatre)

 The 2012-13 programme in detail:cinedoc 12_13-1

How to start a revolution, στο CineDoc την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου στις 20.00

Ruaridh Arrow/52’/2011/UK, Egypt, Serbia, Montenegro, USA

Στα 83 του, ο ηλικιωμένος Αμερικανός καθηγητής του Χάρβαρντ Τζην Σάρπ, δις υποψήφιος για Νόμπελ Ειρήνης, ζει σε μια εργατική γειτονιά της Βοστώνης και περιποιείται τις ορχιδέες του. Ο Gene Sharp πιστεύει πως η μη βίαιη δράση δεν είναι απλώς παθητική αντίδραση, αλλά το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό όπλο που διαθέτει ένας λαός. Ίσως για αυτό βρίσκεται στην πρώτη θέση των 100 πιο σημαντικών στοχαστών του 2011 σύμφωνα με το περιοδικό Foreign Policy.

Τα τελευταία 50 χρόνια, ο Σαρπ είναι ο κορυφαίος θεωρητικός της μη βίαιης δράσης. Στο πιο γνωστό βιβλίο του, Από τη δικτατορία στη δημοκρατία (εκδ. Ινστιτούτου Άλμπερτ Άινσταιν), που έγραψε το 1993 για τη Βιρμανία, περιγράφει 198 τρόπους μη βίαιης δράσης κατά απολυταρχικών καθεστώτων. Στο ντοκιμαντέρ How to start a revolution, το θέμα είναι φυσικά ο ίδιος ο Σάρπ, και οι τρόποι με τους οποίους η σκέψη του έχει επηρεάσει τα κινήματα διαμαρτυρίας της εποχής μας.

Θα προλογίσει ο Πέτρος Τατσόπουλος.

Διαβάστε επίσης τη συνέντευξη του Τζην Σαρπ στο Βήμα.

Γαλλικό Ινστιτούτο, Σίνα 31, Τετάρτη 17 Οκτωβρίου στις 20.00

Τιμή εισιτηρίου: 6 ευρώ. Προπώληση: Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ

Η ταινία προβάλλεται παράλληλα στους κινηματογράφους: Δαναός (Κυριακή 20/10/2012), Αίθουσα Παύλος Ζάννας (14/10) και Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (17/10/2012), καθώς και στον Γυμνό Οφθαλμό - Θέατρο Λιθογραφείον, στην Πάτρα (14/11/2012).

Η μπανάνα και η μπανανόφλουδα, στην Ταινιοθήκη 20 και 21/10

PROJECT NIM του James Marsh (2011), 93’

O Andy Glynne προτείνει ένα διαμάντι της πρόσφατης βρετανικής παραγωγής δια χειρός του Οσκαρικού James Marsh (Man on Wire):

Ο Nim ήταν ένας χιμπατζής διαφορετικός από τους άλλους. Υιοθετημένος από πλούσιους Νεοϋορκέζους χίπηδες το 1972, μεγάλωσε σαν άνθρωπος προκειμένου να αποδείξει ότι η σωστή ανατροφή ευνοεί την επικοινωνία μεταξύ των δύο ειδών. Πριν καλά καλά μάθει την αλφάβητο, είχε μάθει να τους κάνει όλους πατίνι, τόσο που οι "γονείς" του κοντέψαν να χωρίσουν. Η Οδύσσεια του Nim και των συγγενών του, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Από την απίθανη βίλα που παραχώρησε η αμερικάνικη κυβέρνηση στο ανορθόδοξο αυτό πείραμα, μέχρι το εξώφυλλο του Nim στο περιοδικό TIME κι από 'κει στο έλεος της φαρμακοβιομηχανίας όταν το σταριλίκι του ξεθώριασε, το Project Nim μπορεί να έχει πρωταγωνιστή έναν πίθηκο, αλλά αφορά αποκλειστικά τους ανθρώπους. Γιατί άλλος τρώει τη μπανάνα και άλλος πατάει τελικά τη μπανανόφλουδα!

Είσοδος 7 ευρώ (ακριβό!)με Ελληνικούς Υπότιτλους

Σάββατο 20/10, και Κυριακή 21/10 στις 18:30-20:30-22:30 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (πηγαίνετε καλύτερα με το μετρό - στάση Κεραμεικός γιατί διαδηλωτές μπροστά στο θέατρο Χυτήριο κλείνουν συχνά την Ιερά Οδό)

 

Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ CineDoc: τι θα δούμε το 2012-13

Το φετινό πρόγραμμα του CineDoc περιλαμβάνει 30 βραβευμένα ντοκιμαντέρ από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο!

Μετά την προβολή έναρξης στις 26 Σεπτεμβρίου, με την ταινία Encardia η πέτρα που χορεύει, ξεκινάει το αφιέρωμα σε ανθρώπους που μας εμπνέουν. Η Πίνα Μπάους, ο Senna, πιλότος της Formula 1, ο John Lennon και ο Leonard Cohen, είναι μερικά από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στην επιλογή από τα ντοκιμαντέρ που κέρδισαν τα βραβεία Grierson, τα οποία προβάλλονται σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο. Το αφιέρωμα στη Γαλλία, τον Δεκέμβριο, περιλαμβάνει δύο πολλά υποσχόμενα ραντεβού: ένα με τον Ζακ Λακάν και ένα με την Κατρίν Ντενέβ.

Τον Ιανουάριο, το CineDoc αναζητά τις ρίζες της σύγχρονης γιόγκα, με μια ταινία-σταθμό, που ξεκινάει με τον σπουδαίο δάσκαλο Κρισναματσάρια και συνεχίζει με τους Πατάμπι Τζόις, Αϊένγκαρ και Σριμπασιάμ. Η ταινία έχει τίτλο The Breath of the Gods και περιλαμβάνεται στο  αφιέρωμα του CineDoc στην Ζωντανή Ιστορία.

Τον Φεβρουάριο, το CineDoc στρέφει το βλέμμα προς τον μακρινό Βορρά, με ένα μεγάλο αφιέρωμα με τίτλο North meets South. Από το τριάστερο εστιατόριο Noma στην Κοπενχάγη, στη σάουνα μαζί με Φιλανδούς, ως το Diyarbekir για μια συναυλία και από εκεί στα νησιά της Νορβηγίας, τον Oli Rehn, τις σχέσεις μεταξύ γυναικών τριών γενιών και την πράσινη ανάπτυξη που εξελλίσεται σε απειλή για την Ισλανδία. Στην διάρκεια ενός μήνα, οι θεατές του CineDoc θα ταξιδέψουν στον Βορρά και θα γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια δημιουργών από τη Δανία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Φιλανδία και την Ισλανδία. Με το εισιτήριο του CineDoc μπορείτε να απολαύσετε το ειδικό Σκανδιναβικό μενού στο εστιατόριο Safka στον Κεραμεικό.

Η άνοιξη του 2013 μυρίζει μελάνι και χαρτί, με ένα αφιέρωμα ντοκιμαντέρ με τίτλο Βιβλία και εκδότες, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Goethe. Το φετινό πρόγραμμα του CineDoc ολοκληρώνεται τον Απρίλιο, με μια επιλογή από ντοκιμαντέρ και διεθνείς συμπαραγωγές Ελλήνων σκηνοθετών για την Ελλάδα σήμερα, σε avant-premiere με αφορμή το 24ωρο αφιέρωμα στην Ελλάδα που προγραμματίζει το Γαλλο-Γερμανικό Κανάλι ARTE για τον Μάιο 2013.

Δείτε ένα τραγούδι με τους Encardia και την Enza Magnolo από τη ζωντανή τους εμφάνιση, μετά την εναρκτήρια προβολή του CineDoc 2012-13 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθήνας (Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012) με την ταινία Encardia, η πέτρα που χορεύει, του Άγγελου Κοβότσου (Βραβείο Κοινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).

Dancing Dreams με την Πίνα Μπάους στο CineDoc στις 3 Οκτωβρίου

Dancing Dreams photo

Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Τετάρτη 03 Οκτωβρίου 2012 στις 20.00

 Dancing Dreams Rainer Hoffmann, Anne Linsel/92’/2010/France-Germany

Τον Οκτώβριο, το CineDoc ασχολείται με ανθρώπους που μας εμπνέουν. Πρεμιέρα στην ενότητα αυτή κάνει με μια ταινία για τον χορό, ένα ντοκιμαντέρ για την ανεπανάληπτη γερμανίδα χορεύτρια και χορογράφο Πίνα Μπάους. Στην ταινία, στην οποία η Pina Bausch εμφανίζεται για τελευταία φορά πριν τον πρόωρο θάνατό της, το 2009, 46 αγόρια και κορίτσια 14-18 ετών από το Βούπερταλ της Γερμανίας, χωρίς προηγούμενη εμπειρία χορού, συμφωνούν να συμμετάσχουν στο Kontakthof, μια παράσταση που δημιούργησε η σπουδαία χορογράφος το 1978. Οι νέοι αυτοί, από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα και με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, καταφέρνουν να ξεπεράσουν τους εφηβικούς τους δισταγμούς καθώς εργάζονται για να ανεβάσουν αυτή την απαιτητική –σωματικά και συναισθηματικά– παράσταση. Εξαιρετικά γυρισμένη, η ταινία παρακολουθεί την εξέλιξη τη χορογραφίας και τις πρόβες για έναν ολόκληρο χρόνο, ενώ η Πίνα Μπάους κεντάει με τους χαρακτήρες μια ακόμα δυναμική παράσταση.

Σε συνεργασία με τη NewStarFilms και το AthensVideoDanceProject

Τιμή εισιτήριου: 6 ευρώ, Προπώληση βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ

Η ταινία προβάλλεται παράλληλα στους κινηματογράφους: Δαναός (Κυριακή 7/10/2012), Αίθουσα Παύλος Ζάννας (30/9/2012) και Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (3/10/2012), Brave New World στη Λευκωσία, Cine-Μαθήματα στα Χανιά, καθώς και στον Γυμνό Οφθαλμό - Θέατρο Λιθογραφείο, στην Πάτρα (24/10/2012).

documentary production | outreach | audience development | storytelling