Tag Archives: Festivals

Die DDR ist nicht Kalifornien

Doku über Skater in der DDR

Von Knut Elstermann (Frankfurter Rundschau 1.8.2012)

Marten Persiels dokumentarische Filmerzählung „This Ain't California“ lief als Überraschungshit auf der diesjährigen Berlinale. Er zeigt, wie sich in den 1980ern eine bis heute kaum bekannte Skater-Szene in der DDR etablierte.

Die DDR bemühte sich nach außen hin geradezu verzweifelt um eine Aura des „Weltniveaus“. Sie wollte ganz oben mitspielen, plusterte sich auf und wäre so gern einer der zehn führenden Industriestaaten der Welt gewesen. Manch einer hielt das tatsächlich für die Realität. Nach innen pflegte die DDR allerdings einen piefigen Provinzialismus, in dem schon die Sprache Bastionen gegen die westliche Lebensart bilden sollte.

Der Begriff „geflügelte Jahresendfigur“ für Weihnachtsengel dürfte zwar eine witzige Nachwende-Erfindung sein, aber die „Grillette“ für den Hamburger und die „Ketwurst“ für den Hotdog gab es wirklich. Aus dem schnittigen Skateboard wurde das behäbig klingende „Rollbrett“: eine im Grunde überflüssige Wortschöpfung, denn offiziell existierten diese Geräte in der DDR gar nicht.

This Ain´t California

Der Film „This Ain’t California“ lief als Überraschungshit auf der diesjährigen Berlinale. Er zeigt wie sich in den 1980ern dennoch eine bis heute kaum bekannte, fantasievolle Skater-Szene in der DDR etablierte und wie die rollenden Bretter auch hier sehr viel mehr waren als nur Sportutensilien. Sie wurden zu Symbolen einer autonomen, subversiven Jugendkultur. Bezogen wurden die „Rollbretter“ im besten Fall aus dem Westen. Viele entstanden jedoch in emsiger Heimarbeit, liebevoll aus Holz und Rollschuhen zusammengebastelt und geschraubt. Diese kostbaren Unikate sind eindrucksvolle Zeugnisse ostdeutscher Findigkeit und Improvisationslust.

In „This Ain’t California“ rasen Dirk und Nico auf solchen Brettern durch die Plattenbausiedlungen Magdeburgs, später stößt Denis als Dritter im Freundschaftsbund zu ihnen. Er wird „Panik“ genannt – womit sehr treffend das energiegeladene, unangepasste, anarchische Wesen des jungen Mannes beschrieben ist, der als Abwesender dennoch im Zentrum des Films steht. Er, der jeden Zwang, jede Ordnung, jedes feste System ablehnte, ist als Bundeswehrsoldat beim Afghanistan-Einsatz umgekommen. Sein Begräbnis führt die Gefährten noch einmal zusammen. Sie erinnern sich.

Von Magdeburg aus waren sie einst nach Ost-Berlin gezogen, hatten eine fröhliche Wohngemeinschaft gebildet und die endlosen Leerflächen des Stadtzentrums für ihre Skater-Künste genutzt. Besonders schön zu sehen ist das bei einer rasanten Abfahrt auf den gewaltigen Betonzacken am Eingang des Fernsehturms. Bis zur Euroskate 1988 in Prag, dem ersten Skater-Treffen im Ostblock, führte ihr von der Staatssicherheit beargwöhnter Weg. Kurz vor dem Mauerfall wurde Denis verhaftet.

Der erste Kinofilm des Regisseurs Marten Persiel, der im Westen aufwuchs und selbst jahrelang als Skater unterwegs war, spiegelt das Lebensgefühl junger Leute in der Spätphase der DDR erstaunlich authentisch wider. Sie rieben sich nicht mehr am Staat und dessen ausgehöhlten Idealen; sie ignorierten ihn, so gut es eben ging, und führten in der Nische ihr bewegtes Leben. Sie waren, wie die drei Freunde auf ihren Brettern, immer wendiger und witziger als die schwerfällige Macht.

Diese Jungs führten ein bewegtes Leben in Berlin, Hauptstadt der DDR.

Diese Jungs führten ein bewegtes Leben in Berlin, Hauptstadt der DDR.
Foto: Farbfilm-Verleih

Und so schildert der Film auch keinen verbissenen Kampf gegen den Staat, sondern die Normalität des Alltags, kurioserweise anhand des wirklich nicht alltäglichen Motivs des Skatens. „This Ain’t California“ verteidigt den Wert gelebten Lebens, stemmt sich mit seiner Buntheit und Verspieltheit gegen das übliche Einheitsgrau in der Darstellung von DDR-Verhältnissen und liefert fast nebenbei auch eine melancholische Liebeserklärung an eine relativ unbekümmerte Jugend. Diese Zeit erscheint als eine Art Sehnsuchtsära, welche die Helden dieses Films jedoch ebenso wenig wieder betreten können wie den verschwundenen Schauplatz ihres provokanten Übermutes, die DDR.

„This Ain’t California“ wurde vom Verleih als Dokumentarfilm deklariert. Der Film ist indes ein kleines Wunderwerk der assoziativen Montage, das trotz seiner kleinteiligen Vielfalt nie überladen, beliebig oder verwirrend wirkt, vielmehr schwungvoll den Rhythmus der waghalsigen Skater aufnimmt.

Seltenes Archivmaterial, private Super-8-Aufnahmen und gezeichnete Animationen verbinden sich mit gespielten Szenen – die allerdings nicht als solche gekennzeichnet werden und ein gewisses Unbehagen erzeugen. Nicht nur der angebliche Stasi-Mann sagt eindeutig auswendig gelernte Texte auf. Bei manchen Szenen schimmert die kunstvoll natürliche Inszenierung durch. Und so ist auch der Hauptheld, der im Krieg getötete „Panik“, gar keine wirkliche Person, sondern ein Kompositum aus mehreren Biografien.

Das provoziert grundsätzliche Fragen. Welchen Bildern kann man hier trauen? Während ihres Triumphzugs durch die Festivals räumten die Filmemacher die Fiktionalität ihres Verfahrens scheibchenweise ein. Inzwischen sprechen sie offen von einer „dokumentarischen Erzählung“, was es ganz gut trifft und diesem Film von Beginn an dienlicher gewesen wäre als die Verhüllung der Methode.

Im sehr freien Spiel mit dem dokumentarischen und dem fiktiven Material gelang ja am Ende ein glaubwürdiges Abbild des echten Lebensgefühls in der DDR, das Empfinden persönlicher Freiheit inmitten gesellschaftlicher Begrenzungen. Vielleicht stimmt in diesem Film so gut wie nichts, aber alles ist wahr.

This Ain’t California, Dtl. 2012. Marten Persiel, Drehbuch: Marten Persiel, Ira Wedel, Kamera: Felix Leiberg. 99 Min., Farbe. FSK ab 12.

(Frankfurter Rundschau 1.8.2012)
 

CineDoc Documentary Festival: 2012-13

September 2012 – April 2013, French Institute, Athens

Parallel Screenings in Athens, Thessaloniki, Chania, Patras, Nicosia

CineDoc CineDoc is an innovative media initiative that screens international award-winning documentaries. It has been organized since 2009 by Rea Apostolides, Avra Georgiou and Dimitra Kouzi, in cooperation with the French Institute at Athens and Anemon Productions, and is supported  by the Goethe Institute at Athens, the British Council at Athens, the Danish, Finnish, Norwegian, and Swedish Embassies in Greece, the Norwegian Institut at Athens and Filmstransit International.CineDoc collaborates with Danaos Cinema (Athens) Pavlos Zannas Cinema and the Thessaloniki Cinema Museum (Thessaloniki), Cine-Μathimata (Chania), Gymnos Ofthalmos, Lithografeio Theatre (Patras) and Brave New Culture (Nicosia), where the CineDoc programme is screened in parallel. The screenings are accompanied by special events aimed at inspiring community action and bringing together documentary professionals.

Organization – Programme Selection: Rea Apostolides, Avra Georgiou, Dimitra Κouzi
Production – Coordination: Electra Peppa
Communication: Dimitra Kouzi
Social Media: Irini Panagopoulou
Text Translation – Editing: Dimitris Saltabassis
Catalogue Graphic Design:  Penny Zevoli
Parallel screenings in collaboration with:  Ilias Georgiopoulos (Danaos Cinemas), Notis Forsos (Pavlos Zannas Cinema and Thessaloniki Cinema Museum), Yiangos Hadjiyiannis  (Brave New World), Matthaios Frantzeskakis (Cine-Mathimata), Nikolaos Kavvadias and Elena Alexandraki (Gymnos Ofthalmos, Lithografeion Theatre)

 The 2012-13 programme in detail:cinedoc 12_13-1

How to start a revolution, στο CineDoc την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου στις 20.00

Ruaridh Arrow/52’/2011/UK, Egypt, Serbia, Montenegro, USA

Στα 83 του, ο ηλικιωμένος Αμερικανός καθηγητής του Χάρβαρντ Τζην Σάρπ, δις υποψήφιος για Νόμπελ Ειρήνης, ζει σε μια εργατική γειτονιά της Βοστώνης και περιποιείται τις ορχιδέες του. Ο Gene Sharp πιστεύει πως η μη βίαιη δράση δεν είναι απλώς παθητική αντίδραση, αλλά το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό όπλο που διαθέτει ένας λαός. Ίσως για αυτό βρίσκεται στην πρώτη θέση των 100 πιο σημαντικών στοχαστών του 2011 σύμφωνα με το περιοδικό Foreign Policy.

Τα τελευταία 50 χρόνια, ο Σαρπ είναι ο κορυφαίος θεωρητικός της μη βίαιης δράσης. Στο πιο γνωστό βιβλίο του, Από τη δικτατορία στη δημοκρατία (εκδ. Ινστιτούτου Άλμπερτ Άινσταιν), που έγραψε το 1993 για τη Βιρμανία, περιγράφει 198 τρόπους μη βίαιης δράσης κατά απολυταρχικών καθεστώτων. Στο ντοκιμαντέρ How to start a revolution, το θέμα είναι φυσικά ο ίδιος ο Σάρπ, και οι τρόποι με τους οποίους η σκέψη του έχει επηρεάσει τα κινήματα διαμαρτυρίας της εποχής μας.

Θα προλογίσει ο Πέτρος Τατσόπουλος.

Διαβάστε επίσης τη συνέντευξη του Τζην Σαρπ στο Βήμα.

Γαλλικό Ινστιτούτο, Σίνα 31, Τετάρτη 17 Οκτωβρίου στις 20.00

Τιμή εισιτηρίου: 6 ευρώ. Προπώληση: Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ

Η ταινία προβάλλεται παράλληλα στους κινηματογράφους: Δαναός (Κυριακή 20/10/2012), Αίθουσα Παύλος Ζάννας (14/10) και Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (17/10/2012), καθώς και στον Γυμνό Οφθαλμό - Θέατρο Λιθογραφείον, στην Πάτρα (14/11/2012).

Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ CineDoc: τι θα δούμε το 2012-13

Το φετινό πρόγραμμα του CineDoc περιλαμβάνει 30 βραβευμένα ντοκιμαντέρ από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο!

Μετά την προβολή έναρξης στις 26 Σεπτεμβρίου, με την ταινία Encardia η πέτρα που χορεύει, ξεκινάει το αφιέρωμα σε ανθρώπους που μας εμπνέουν. Η Πίνα Μπάους, ο Senna, πιλότος της Formula 1, ο John Lennon και ο Leonard Cohen, είναι μερικά από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στην επιλογή από τα ντοκιμαντέρ που κέρδισαν τα βραβεία Grierson, τα οποία προβάλλονται σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο. Το αφιέρωμα στη Γαλλία, τον Δεκέμβριο, περιλαμβάνει δύο πολλά υποσχόμενα ραντεβού: ένα με τον Ζακ Λακάν και ένα με την Κατρίν Ντενέβ.

Τον Ιανουάριο, το CineDoc αναζητά τις ρίζες της σύγχρονης γιόγκα, με μια ταινία-σταθμό, που ξεκινάει με τον σπουδαίο δάσκαλο Κρισναματσάρια και συνεχίζει με τους Πατάμπι Τζόις, Αϊένγκαρ και Σριμπασιάμ. Η ταινία έχει τίτλο The Breath of the Gods και περιλαμβάνεται στο  αφιέρωμα του CineDoc στην Ζωντανή Ιστορία.

Τον Φεβρουάριο, το CineDoc στρέφει το βλέμμα προς τον μακρινό Βορρά, με ένα μεγάλο αφιέρωμα με τίτλο North meets South. Από το τριάστερο εστιατόριο Noma στην Κοπενχάγη, στη σάουνα μαζί με Φιλανδούς, ως το Diyarbekir για μια συναυλία και από εκεί στα νησιά της Νορβηγίας, τον Oli Rehn, τις σχέσεις μεταξύ γυναικών τριών γενιών και την πράσινη ανάπτυξη που εξελλίσεται σε απειλή για την Ισλανδία. Στην διάρκεια ενός μήνα, οι θεατές του CineDoc θα ταξιδέψουν στον Βορρά και θα γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια δημιουργών από τη Δανία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Φιλανδία και την Ισλανδία. Με το εισιτήριο του CineDoc μπορείτε να απολαύσετε το ειδικό Σκανδιναβικό μενού στο εστιατόριο Safka στον Κεραμεικό.

Η άνοιξη του 2013 μυρίζει μελάνι και χαρτί, με ένα αφιέρωμα ντοκιμαντέρ με τίτλο Βιβλία και εκδότες, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Goethe. Το φετινό πρόγραμμα του CineDoc ολοκληρώνεται τον Απρίλιο, με μια επιλογή από ντοκιμαντέρ και διεθνείς συμπαραγωγές Ελλήνων σκηνοθετών για την Ελλάδα σήμερα, σε avant-premiere με αφορμή το 24ωρο αφιέρωμα στην Ελλάδα που προγραμματίζει το Γαλλο-Γερμανικό Κανάλι ARTE για τον Μάιο 2013.

Δείτε ένα τραγούδι με τους Encardia και την Enza Magnolo από τη ζωντανή τους εμφάνιση, μετά την εναρκτήρια προβολή του CineDoc 2012-13 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθήνας (Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012) με την ταινία Encardia, η πέτρα που χορεύει, του Άγγελου Κοβότσου (Βραβείο Κοινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).

http://youtu.be/DbKRpwWtUVs&rel=0

Dancing Dreams με την Πίνα Μπάους στο CineDoc στις 3 Οκτωβρίου

Dancing Dreams photo

Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Τετάρτη 03 Οκτωβρίου 2012 στις 20.00

 Dancing Dreams Rainer Hoffmann, Anne Linsel/92’/2010/France-Germany

Τον Οκτώβριο, το CineDoc ασχολείται με ανθρώπους που μας εμπνέουν. Πρεμιέρα στην ενότητα αυτή κάνει με μια ταινία για τον χορό, ένα ντοκιμαντέρ για την ανεπανάληπτη γερμανίδα χορεύτρια και χορογράφο Πίνα Μπάους. Στην ταινία, στην οποία η Pina Bausch εμφανίζεται για τελευταία φορά πριν τον πρόωρο θάνατό της, το 2009, 46 αγόρια και κορίτσια 14-18 ετών από το Βούπερταλ της Γερμανίας, χωρίς προηγούμενη εμπειρία χορού, συμφωνούν να συμμετάσχουν στο Kontakthof, μια παράσταση που δημιούργησε η σπουδαία χορογράφος το 1978. Οι νέοι αυτοί, από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα και με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, καταφέρνουν να ξεπεράσουν τους εφηβικούς τους δισταγμούς καθώς εργάζονται για να ανεβάσουν αυτή την απαιτητική –σωματικά και συναισθηματικά– παράσταση. Εξαιρετικά γυρισμένη, η ταινία παρακολουθεί την εξέλιξη τη χορογραφίας και τις πρόβες για έναν ολόκληρο χρόνο, ενώ η Πίνα Μπάους κεντάει με τους χαρακτήρες μια ακόμα δυναμική παράσταση.

Σε συνεργασία με τη NewStarFilms και το AthensVideoDanceProject

Τιμή εισιτήριου: 6 ευρώ, Προπώληση βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ

Η ταινία προβάλλεται παράλληλα στους κινηματογράφους: Δαναός (Κυριακή 7/10/2012), Αίθουσα Παύλος Ζάννας (30/9/2012) και Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (3/10/2012), Brave New World στη Λευκωσία, Cine-Μαθήματα στα Χανιά, καθώς και στον Γυμνό Οφθαλμό - Θέατρο Λιθογραφείο, στην Πάτρα (24/10/2012).

Πρεμιέρα CineDoc!

Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012 στις 20.00

Πρεμιέρα CineDoc για τη χρονιά 2012-2013 με την ταινία του Άγγελου Κοβότσου Encardia η πέτρα που χορεύει!

Η ταινία που κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης θα ανοίξει το φετινό CineDoc, που ξεκινάει δυναμικά στις 26 Σεπτεμβρίου 2012 στις 20.00, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, Σίνα 31.

Το φιλμ ακολουθεί το γνωστό συγκρότημα Encardia σε ένα μοναδικό οδοιπορικό στα Ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, με άξονα τη γλώσσα των γκρεκάνων,  την ποίηση της καθημερινής ζωής και τους  ξέφρενους ρυθμούς της ταραντέλας piccica. Τα μέλη του συγκροτήματος ταξιδεύουν συστηματικά από την ίδρυσή του (εδώ και 8 περίπου χρόνια) στη Νότια Ιταλία, ερευνώντας και αναδεικνύοντας βασικά στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού που αναπτύχθηκε εκεί  όπως τα «γκρίκο», το αρχαιοελληνικό γλωσσικό ιδίωμα με ιταλικές προσμίξεις, που μιλιέται στις περιοχές της Γκρετσία Σαλεντίνα και της Καλαβρίας μέχρι σήμερα. Η γλώσσα αυτή ανάγεται στους Έλληνες που από την αρχαϊκή εποχή (8ο αι. π.Χ.) μέχρι τη Βυζαντινή περίοδο συνεχίζουν να εγκαθίστανται στην περιοχή.

Μετά την προβολή οι Encardia θα παίξουν ταραντέλες στο αίθριο του Γαλλικού Ινστιτούτου!

Τιμή εισιτήριου: 6 ευρώ, προπώληση βιβλιοπωλείο Ιανός

 

 

Η άγνωστη ζωή των άλλων

Πρόγραμμα παραγωγής ντοκιμαντέρ με νέους σε περίοδο κρίσης, πρεμιέρα στο Ινστιτούτο Goethe, Ομήρου 14-16 στις 5 Οκτωβρίου 2012.

Ποιο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας ελλήνων και γερμανών μαθητών, κοινό χαρακτηριστικό των οποίων είναι ότι προτιμούν να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τον φακό της κάμερας; Τι θα ήθελαν να δείξουν τα ελληνόπουλα από τη χώρα τους στους Γερμανούς; Αλλά και τι θα ήθελαν να δείξουν τα γερμανόπουλα από τη δική τους χώρα στους Ελληνες;

Ερωτήματα όπως τα παραπάνω έχουν τεθεί εδώ και λίγους μήνες στο τραπέζι μέσα από ένα φιλόδοξο σχέδιο «συνεργασίας πολιτισμού και ανταλλαγής φιλοξενίας» ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Ελληνες στη Γερμανία και Γερμανοί στην Ελλάδα υπό το πέπλο στήριξης του Δημιουργικού Σχολείου στο Μπέργκις Γκλάντμπαχ της Γερμανίας (σε συνεργασία με το δημιουργικό δίκτυο Screenagers), του Ινστιτούτου Γκαίτε της Αθήνας και του Story Doc, του ελληνικού εκπαιδευτικού ινστιτούτου για την προώθηση του ντοκυμαντέρ.

Εξι γερμανόπουλα από το Μπέργκις Γκλάντμπαχ της Κολονίας και έξι ελληνόπουλα από την Αθήνα (οι ηλικίες κυμαίνονται από 15 έως 20 χρόνων) μοιράστηκαν ατέλειωτες ώρες σε Αθήνα και Μπέργκις Γκλάντμπαχ για μια από κοινού εξερεύνηση των χωρών τους. Τα αποτελέσματα είναι καταγεγραμμένα από τις κάμερές τους. Στόχος όλων η αποκάλυψη άγνωστων όψεων της ελληνικής και γερμανικής ζωής και πραγματικότητας στον καιρό της οικονομικής κρίσης.

Προκειμένου να βρεθούν τα παιδιά που θα εκπροσωπούσαν την Ελλάδα έγιναν επισκέψεις σε 22 σχολεία του λεκανοπεδίου Αττικής (ενδεικτικώς τα Λύκεια Ζωγράφου, Βύρωνα, Κερατσινίου και Νέας Ιωνίας). Κατά τη διάρκεια των σεμιναρίων που ακολούθησαν σε τέσσερα σχολεία (20 παιδιά ανά σχολείο), έγινε αντιληπτή η «τεράστια επίγνωση των παιδιών σε μηχανήματα ψηφιακών δυνατοτήτων» μας είπε ο κ. Κώστας Σπυρόπουλος του Story Doc, ο οποίος συνδιηύθυνε τα σεμινάρια. «Ηταν απίστευτο να βλέπεις πόσο τέλεια χειρίζονταν τα παιδιά κάμερες αξίας 27.000 ευρώ».

Η επιλογή των παιδιών έγινε βάσει του σεναρίου που είχαν γράψει, ενώ τη διεύθυνση παραγωγής του συνολικού προγράμματος έχουν ο Ντίτερ Μπόνγκαρτζ, γερμανός σεναριογράφος, ντοκυμαντερίστας και συγγραφέας και η συμπατριώτισσά του Βέρα Σέπφερ που έχει τη διεύθυνση του κινηματογραφικού ινστιτούτου σε Ελλάδα και Γερμανία. Από ελληνικής πλευράς η συμμετοχή του Ινστιτούτου Γκαίτε είναι άκρως σημαντική για την επιτυχημένη εξέλιξη του σχεδίου χάρη στην ακούραστη προσπάθεια της κυρίας Σοφίας Μιχαηλίδου και της υπεύθυνης πολιτιστικών εκδηλώσεων κυρίας Γιουλιάνε Στέγκνερ.

Η κρίση του ευρώ και τα άρθρα για την κάλυψη των χρεών πληθαίνουν με ανησυχητικά ραγδαία ταχύτητα και μαζί με αυτά οι θαμμένες αναμνήσεις, οι προκαταλήψεις και οι μισαλλοδοξίες αποκτούν και πάλι ζωή. Οι ιστορικές μνήμες και οι τα βιώματα των δύο παγκοσμίων πολέμων περνούν στο προσκήνιο, με τους Γερμανούς να παίζουν και πάλι κυρίαρχο ρόλο σε έναν αδίστακτο οικονομικό πόλεμο τον οποίο βιώνουμε πλέον σε καθημερινή βάση. Γνώμες και στάσεις ευνοούν τη γένεση νέων συγκρούσεων. Αλλά και συνεργασιών.

Στη χθεσινή (Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου) παρουσίαση που έγινε στους χώρους του Ινστιτούτου Γκαίτε, ελληνόπουλα και γερμανόπουλα που συμμετέχουν στη διαδικασία μίλησαν με εκπροσώπους του Τύπου για την προσπάθειά τους. «Είμαστε μαζί για να βρούμε μια κοινή γλώσσα» είπε χαρακτηριστικά ο 18χρονος Μίχαελ. «Δεν μιλάμε ειδικά για τη Μέρκελ αλλά δουλεύουμε μαζί και αυτό είναι το σημαντικό».

«Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα τα ξέρουμε όλοι γιατί τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης φροντίζουν για αυτό» μας είπε η 15χρονη Αναστασία. «Αλλά τα νέα του πολιτισμού δεν ταξιδεύουν. Δεν θα είχε σημασία να μιλήσουμε για τη Μέρκελ. Καλύτερα να μαθαίνεις πράγματα που δεν ξέρεις από το να αναπαραγάγεις αυτά που ξέρεις».

Συνεπώς οι άγνωστες πτυχές της κοινωνικής ζωής και των δύο χωρών βρίσκονταν στις προτεραιότητες των τετραμελών ομάδων που ανέλαβαν τη δημιουργία των ταινιών. Απώτερος στόχος της προσπάθειας είναι η αμοιβαία κατανόηση και η συμβολή σε έναν διεθνικό/διαπολιτιστικό διάλογο ώστε να ξεπεραστούν προκαταλήψεις, παρερμηνείες, ακόμα και εχθρότητες, οι οποίες καλλιεργούνται, ορισμένες φορές με υπερβολικό τρόπο στη δημόσια σφαίρα από διαμορφωτές γνώμης και μεμονωμένα μέσα ενημέρωσης.

Η πρώτη και η δεύτερη ταινία γυρίστηκαν στη Γερμανία. Στη μία, μέσα από τις προσωπικές ιστορίες δύο νέων παρακολουθούμε τα δρώμενα σε ένα σπίτι υπό κατάληψη στην Κολονία. Η δεύτερη ταινία που γυρίστηκε στην Γερμανία αφορά τις δραστηριότητες μιας μουσικής μπάντας που δημιουργήθηκε από ισπανούς μετανάστες δεύτερης γενιάς κουβανέζικης ρίζας. Οι γονείς τους ήταν τριαντάρηδες κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου όταν μετανάστευσαν στη Γερμανία.

Το θέμα της τρίτης ταινίας είναι η ίδια η συνάντηση των 12 παιδιών που προγράμματος. Το πρώτο μέρος της γυρίστηκε στη Γερμανία και το δεύτερο θα γυριστεί εδώ από το ίδιο γκρουπ. Πυρήνας του δεύτερου μέρους θα είναι η αποκάλυψη στους Γερμανούς τού πόσο σκληρά εργάζεται μια 17χρονη ελληνίδα μαθήτρια ενώ προσπαθεί να μπει στο Πανεπιστήμιο.

Μελλοντικά κινηματογραφικά σχέδια που θα γυριστούν στην Ελλάδα θα είναι μια ταινία για έναν αστρονόμο με φόντο το Αστεροσκοπείο, μια για την περίπτωση μιας καθηγήτριας που διδάσκει δωρεάν παιδιά με προβλήματα ακοής και μια για σχετική με την κατασκευή της πεζογέφυρας στην Κηφισιάς στο ύψος του Κολλεγίου από εθελοντική δουλειά των μαθητών και δωρεές της οικογένειας που έχασε στο ίδιο σημείο το παιδί της.

«Πήγαμε στη Γερμανία για να διαλύσουμε τα στερεότυπα» είπε η 16χρονη Μαριάννα. «Για να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα μαζί». Τα πρόσφατα γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας με την καταστροφή της αίθουσας Αττικόν και άλλων κτιρίων, δεν αποθάρρυναν τα παιδιά. Αντιθέτως, ένα από τα project που θα ήθελαν να επεξεργαστούν είναι μια ταινία για τα κτίρια ανάμεσα στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια. «Η επίθεση κατά των αιθουσών έβγαλε μια διαφορετική "ποιότητα" βίας» δήλωσε ο 21χρονος Ρούμπεν, ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά της παρέας.

Τι σημαίνει Ελληνας για τους Γερμανούς και τι το αντίθετο; «Δεν μπορούμε να κρίνουμε δύο έθνη από τη συμπεριφορά δύο ηγετών κρατών, δηλαδή δύο ανθρώπων» πιστεύει η Αναστασία. «Τα πράγματα πρέπει να λέγονται αντικειμενικά. Οι κρίσεις πρέπει να είναι υπόθεση του καθενός.» Για τον Μίχαελ πάντως «οι Ελληνες έχετε άσχημα γκρι κτίρια αλλά μέσα σας είστε χρωματιστοί. Αντιθέτως εμείς έχουμε ωραία κτίρια αλλά μέσα μας είμαστε γκρι».

«Εχω ακούσει για τους Γερμανούς ότι είναι αλαζόνες, στενόμυαλοι, με απόλυτες ιδέες για τους Ελληνες» λέει από την πλευρά της η 15χρονη Ελένη. «Γι' αυτό νομίζουν ότι όλοι οι Ελληνες είναι τεμπέληδες, ανεύθυνοι κι ότι σκέφτονται μόνον το συμφέρον τους». Ισως με αυτή την κοινή προσπάθεια, κάποιοι θα αρχίσουν να σκέφτονται διαφορετικά.

Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης
είναι δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Βήμα 21/02/2012

CineDoc 2012-2013

Σεπτέμβριος 2012 – Απρίλιος 2013, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
Παράλληλες προβολές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χανιά, Πάτρα, Λευκωσία

Το CineDoc προβάλλει βραβευμένα διεθνή ντοκιμαντέρ στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας.  Το CineDoc διοργανώνουν από το 2009 οι Ρέα Αποστολίδη, Αύρα Γεωργίου και Δήμητρα Κουζή, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας και την Anemon Productions, με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Goethe της Αθήνας του Βρετανικού Συμβουλίου της Αθήνας, των πρεσβειών της Δανίας, Φινλανδίας, Νορβηγίας και Σουηδίας στην Ελλάδα, το Νορβηγικό Ινστιτούτο Αθηνών και την Filmstransit International. Το CineDoc συνεργάζεται με τους κινηματογράφους Δαναός (Αθήνα), Παύλος Ζάννας και το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη), τα Cine-Μαθήματα (Χανιά), το Γυμνός Οφθαλμός, Θέατρο Λιθογραφείο (Πάτρα) και το Brave New Culture (Λευκωσία) όπου διοργανώνονται παράλληλες προβολές του προγράμματος του CineDoc. Τις προβολές ακολουθούν εκδηλώσεις που έχουν στόχο να εμπνεύσουν συλλογικές δράσεις και να φέρουν κοντά επαγγελματίες του ντοκιμαντέρ.

Συντελεστές
Διοργάνωση – Επιλογή Προγράμματος: Ρέα Αποστολίδη, Αύρα Γεωργίου, Δήμητρα Κουζή
Παραγωγή – Συντονισμός: Ηλέκτρα Πέππα
Επικοινωνία: Δήμητρα Κουζή
Social Media: Ειρήνη Παναγοπούλου
Μετάφραση – Επιμέλεια κειμένων: Δημήτρης Σαλταμπάσης
Σχεδιασμός Καλλιτεχνική επιμέλεια Καταλόγου: Πένη Ζεβόλη
Παράλληλες προβολές σε συνεργασία με τους: Ηλίας Γεωργιόπουλος (Κινηματογράφος Δαναός), Νότης Φόρσος (Αίθουσα Παύλος Ζάννας και Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), Γιάγκος Χατζηγιάννης (Brave New World), Ματθαίος Φραντζεσκάκης (Cine-Μαθήματα), Νικόλαος Ε. Καββαδίας & Έλενα Αλεξανδράκη  (Γυμνός Οφθαλμός - Θέατρο Λιθογραφείον)

 Το αναλυτικό πρόγραμμα:cinedoc 12_13-1

Ulrich Seidl – ο σύγχρονος ποιητής του κενού, του Χρήστου Καρακέπελη

Φιλοξενώ μια σειρά άρθρων του Χρήστου Καρακέπελη, με αφορμή την συνέντευξή του στην εκπομπή μου, Doc Stories, στη συχνότητα του KOSMOS 93.6, το Σάββατο 26 Μαΐου 2012.

ULRICH SEIDL, του Χρήστου Καρακέπελη.

Το κείμενο περιλαμβάνεται στο βιβλίο για τον Ulrich Seidl, που εκδόθηκε για το αφιέρωμα στο έργο του στο φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ulrich Seidl - ο σύγχρονος ποιητής του κενού

Είναι η ζωγραφική,  η φωτογραφία,  η λογοτεχνία, η αρχιτεκτονική και  μια  φιλοσοφία της οντολογίας  που αναδύονται  σαν κώδικες κάθε φορά που βλέπω μια ταινία του Ulrich Seidl. Το ότι κοιτώ τελικά ένα κινηματογραφικό έργο προκύπτει σαν εμπειρία  μόνο στο τέλος, όταν όλοι  αυτοί  οι κώδικες αφήνουν τη γεύση μιας ενιαίας γλώσσας.  Τον φαντάζομαι να  τους τοποθετεί  σε πολύ αυστηρά μετρημένες αναλογίες , να δοκιμάζει παραλλαγές αυτών των αναλογιών από τη μια ταινία στην άλλη, άλλοτε να επαναστατεί εναντίον τους, αλλά τελικά πάντα να επιστρέφει σε ένα μαθηματικού τύπου αξίωμα : πως η αυστηρή σύνθεση της πολυπλοκότητας οδηγεί τελικά στο πιο απλό αποτέλεσμα.  Οι ταινίες του είναι απλές.  Εξαιρετικά απλές.  Δεν μου έρχεται στο νου κάποιο κινηματογραφικό ανάλογο όπου ένα τόσο βαρύ διανοητικό φορτίο εκφράζεται με τόση μορφική επιπεδότητα.

Κάδρα και φακοί παραμένουν μόνιμα σχεδόν τα ίδια σε όλο του το έργο.  Η θέση της κάμερας επίσης. Η τοποθέτηση του θέματος εντός του κάδρου γεωμετρικά προσδιορισμένη.  Ο ήχος αφιερωμένος σχεδόν όλος στην ανθρώπινη φωνή. Η ένταση και ο ρυθμός του ανθρώπινου λόγου μονότονα ίδιος παντού.   Τίποτα δεν αλλάζει  τελικά, αλλά όχι μόνο στις ταινίες του.  Ίσως γι’ αυτό κάνει ταινίες. Τόσο βασανιστικά όμοιες ώστε να μας γίνει ίσως κάποτε αφόρητη η ακινησία του κόσμου μας, η παρουσία των ίδιων και των ίδιων πάντα υλικών : της μοναξιάς, του φόβου, του εγκλωβισμού.

Κλεισμένος κι αυτός στο στενάχωρο πια δωμάτιο της σύγχρονης Ευρώπης,  παρατηρεί  τους σύγχρονούς του σαν βιολόγος που προσπαθεί να διατυπώσει τον τύπο του σημερινού ανθρώπου ή σαν ζωγράφος νεκρών φύσεων που επιμένει πως ακόμα και από μια άψυχη υπόσταση μπορεί να αναδυθεί η αλήθεια.  Η επιμονή πάντα ίδια. Και πάνω απ’ όλα ίδια η θαρραλέα συνείδηση της πραγματικότητας : το δωμάτιο είναι κλειστό και η ελευθερία μας μέσα σε αυτό σακατεμένη. Η  σύγχρονη Ευρώπη γερνάει και σαπίζει, πεθαίνει σε γηροκομεία πολυτελείας, βιάζοντας την ίδια στιγμή, αυτό που μπορεί να την αναγεννήσει, τα νιάτα.

Ποιες ταινίες του είναι ντοκιμαντέρ και ποιες μυθοπλασία; Χρειάζεται να ανατρέχεις στη φιλμογραφία του για να είσαι σίγουρος.  Ο Ulrich Seidl δείχνει να περιφρονεί  την επινόηση οποιασδήποτε πραγματικότητας.  Βλέπει γύρω του ένα κοινό για όλους κόσμο, χωρίς διακρίσεις βάρβαρο, χωρίς διακρίσεις ωμό. Πραγματικοί  άνθρωποι ή ηθοποιοί, οι ήρωές του γεμίζουν το ίδιο ανελέητο σκηνικό της ζωής.  Παραμένουν κομπάρσοι  σε ένα χώρο νεκρών κοινωνικών σχέσεων,  ηθικών  απαγορεύσεων, βιοτικής  πίεσης,  lifestyle , πολιτικού συντηρητισμού. Μέσα σε αυτό το χώρο της πραγματικότητας, αυστριακής, ευρωπαϊκής και τελικά δυτικής   αντιλαμβάνεται τα πρόσωπα  σαν Bressοn- ικά μοντέλα.  Μοναχικοί άνθρωποι, οι περισσότεροι μεσήλικες, χοντροί και άσχημοι.  Ή , στο άλλο άκρο: μοντέλα, κούκλες. Μέτρο δεν υπάρχει. Μόνο άκρα. Ή ερωτική ξηρασία ή σαδομαζοχιστικό σεξ.  Ή μοναξιά ή "συμβόλαια" ανθρώπινης επαφής. Άσχημα ή ιδανικά πρόσωπα,  ζαρωμένα ή αλαβάστρινα κορμιά, παραχωρούν τα απόκρυφά τους στις εικόνες με μια αδιαφορία που μαρτυρά την ερήμωση και την απαξία κάθε κυττάρου. Κάνουν ηλιοθεραπεία στις βεράντες τους ,  απολαμβάνοντας την ιδιοκτησία ενός σπιτιού, ενός σκύλου, ή των γυμνασμένων κοιλιακών τους μυών, απαίδευτοι όλοι στην επαφή με «τον άλλο». Όταν αυτή συμβαίνει έχει τελικά κάτι  το ακραίο και παράλογο.

Η πραγματικότητα είναι αυτή που χτυπάει το ίδιο για όλους ταμπούρλο. Το οντολογικό ποτέ δεν αυτονομείται, αλλά ολοκληρώνεται και αποκτά υπόσταση μέσα από το κοινωνικό. Η ύπαρξη έπεται της κοινωνικής επιλογής και προηγείται της μεταφυσικής ουσίας. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κολοσσούς,  τον κατατονικό κόσμο ενός καταναλωτικού πολιτισμού και ένα παραπληγικό χριστιανικό  επέκεινα υπάρχουν μόνο ανήμποροι άνθρωποι.  Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ίσως η μυθοπλασία να δίνει περισσότερα περιθώρια για κάποια μορφή θετικής προφητείας. Ίσως. Στο "Dog Days", όπως και στο "Import Export" το βλέμμα του σκηνοθέτη υιοθετεί σε κάποια πρόσωπα  μια δειλή ανάγκη συμπάθειας ενάντια  στα άλλα. Ο ίδιος αναφέρει ως επίδραση τον Κασσαβέτη.

Η δύναμη του έργου του  Seidl έγκειται για εμένα στην επανάληψητων μοτίβων, των ηρώων, της αφηγηματικής γλώσσας. Γι' αυτό θεωρώ πως η οργάνωση ενός αφιερώματος σε αυτό το σύνολο ταινιών είναι ο ιδανικός τρόπος για να αισθανθεί κανείς αυτό το κάτι που θέλει ο ίδιος να πει.  Προτείνω στους θεατές να επιδιώξουν να δουν όλες τις ταινίες.  Ο    Seidl είναι ένα άθροισμα και αξίζει να επιχειρήσετε να το βρείτε. Οι ταινίες του περιέχουν κριτική, όχι για ανθρώπινες συμπεριφορές ,αλλά για την ίδια την κοινωνία και τους κανόνες της.

Ελπίζοντας πως θα βοηθήσω λίγο στην επίλυση αυτής της πράξης δίνω μερικά κλειδιά που μπορούν να προετοιμάσουν  το βλέμμα.

Τα μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα ενάντια στην αποσπασματικότητα του αναλυτικού decoupage. Μια σταθερή αισθητική επιλογή που γεννά έναν συμπαγή ρεαλισμό.

Μία αίσθηση αυτονομίας και αυτοτέλειας των σκηνών. Παρά το γεγονός ότι ανήκουν στο ίδιο έργο πολλές φορές έχεις την αίσθηση θεατρικών μονόπρακτων που με μια χαλαρή σύνδεση συνέχονται σε μια απλή σύνθεση.

Η αφήγηση σαν μία μόνιμα επεκτεινόμενη ευθεία. Χαρακτήρες – μοναχικότητες, διαδέχονται ο ένας τον άλλον, αυξάνοντας τον αριθμό των προσώπων , πολλαπλασιάζοντας το θέμα. Έχεις την εντύπωση πως η αφήγηση και η εμφάνιση ολοένα νέων χαρακτήρων θα μπορούσε να συνεχίζεται ως το άπειρο.

Οι επιρροές από το ενσταντανέ της φωτογραφίας. Βλέπε Josef  Koudelka στο ντοκιμαντέρ "Loss is to be expected", η Dian  Αrbus  στην γιορτή στον οίκο ευγηρίας (που αν και μέρος του fiction "Import Export" έχει γυριστεί με πραγματικούς τροφίμους και καταγράφεται σαν ένα φοβιστικό καρναβάλι).

Η επιρροή από την Ζωγραφική. H επιρροή του Francis Bacon έντονη στην ταινία "Αnimals Love" αλλά και στο "Friend of Bosoms". Η επιρροή του David  Hackney στο "Dog Days". Ταυτόχρονα όμως και η επιρροή του κλασικισμού ενός jan Vav Eyck.

Η μετωπικότητα & ο περιορισμός. Τα πρόσωπα στέκονται στη μέση το κάδρου κοιτώντας τον κόσμο, την κάμερα. Είναι συνήθως κοιταγμένα ελαφρώς από ψηλά. Καταλαμβάνουν το 1/3 του κάτω μέρους του κάδρου. Τα 2/3 που υπολείπονται είναι ο χώρος.Έτσι πιέζονται προς τα κάτω, "γειώνονται, αναγκάζονται σε μια εξαρτημένη σχέση με τα γήινα παρά με τον "ουρανό""("Models", "Jesus, you Know"). Όταν τα πρόσωπα μέσα στο ίδιο κάδρο είναι δύο τοποθετούνται στις θέσεις πρώτου και δεύτερου πλάνου.  Όταν δε μιλούν κοιτούν το φακό δημιουργώντας μεγάλους νεκρούς χρόνους.  Οι άνθρωποι-αγάλματα του Seilt λένε κατά κανόνα όλη την αλήθεια που ο λόγος τους χειραγωγεί.

H ρόλος της αρχιτεκτονικής. Ο χώρος, εξωτερικός ή εσωτερικός είναι το απόλυτο τεκμήριο του συλλογικού πολιτισμού, αλλά και της κάθε ψυχής που τον κατοικεί.  Είναι ο καθρέφτης κάθε πλάνης και όλων των στερεοτύπων που εκλαϊκεύονται σε "διακόσμηση". Το άπλυτο που βγαίνει στη φόρα.  Σύγχρονα διαμερίσματα με τον μικροαστικό κήπο γκαζόν και την πισίνα  θυμίζουν το Blue Velvet του D.Lynch αλλά και την ζοφερή εκδοχή του Κυρίου Ιλό του Τατί. Συμμετρικά διακοσμημένοι τοίχοι, ηλεκτρικές συσκευές σε παράταξη, και η ακαταστασία εξόριστη από παντού όπως εξόριστη και η αληθινή ζωή.

Μία ευνουχισμένη φύση. Γκαζόν που κουρεύονται, ανθρωποειδή κατοικίδια, ειδυλλιακά τοπία στους τοίχους, ανέραστα ανθρώπινα κορμιά. Η φύση είναι παντού ευνουχισμένη. Στο "Animals Love" πιο φανερά ίσως από κάθε άλλη ταινία. Οι άνθρωποι εκφυλίζουν τα ζώα σε παιδιά, ερωτικούς συντρόφους, φίλους. Τα εκπαιδεύουν, όπως θα ήθελαν να εκπαιδεύσουν όλους του ζωντανούς. Τους επιβάλλουν ένα ψυχωτικό "πασπάτεμα", που δεν θα τολμούσαν να εφαρμόσουν ούτε πάνω στο ίδιο τους το σώμα. Απαιτούν την υπακοή τους , όπως ιδανικά θα την απαιτούσαν απ όλο το σύμπαν γύρω τους.

Το στοιχείο του αταξικού. Δεν υπάρχει κανένα βλέμμα συμπάθειας σε σχέση με την τάξη στην οποία έχουν εκπέσει ή έχουν αναρριχηθεί οι ήρωες. Από το λούμπεν προλεταριάτο μέχρι την εύπορη μεσαία τάξη, ο Ulrich Seidl κοιτά όλους με τον ίδιο τρόπο. Κανείς δεν νικά το κενό. Το κενό του κάδρου πάνω του, το κενό του κόσμου. Αυτό που κοιτάει κυρίως ο Seidl είναι το κενό , είναι ο ποιητής του κενού. Άνθρωποι  που ζουν μέσα στο σκουπιδοτενεκέ του κοινωνικού περιθωρίου, αδυνατούν να εκφέρουν μια εναλλακτική αλήθεια,  είναι κατεστραμμένοι όσο και οι λαϊκοί μικροαστοί αλλά και τα ανδρείκελα της μεσαίας τάξης.

Θα τους δείτε όλους. Να εξανίστανται. Γιατί τους εγκατέλειψε ο σύντροφός τους, γιατί η εγκληματικότητα αυξάνει, γιατί δε βρίσκουν δουλειά, γιατί δεν σέβονται οι γείτονες τις ώρες κοινής ησυχίας, γιατί...   Seidl δεν τους δίνει την απάντηση. Ανθολογεί μόνο την ατέλειωτη σειρά των ανθρώπινων μικρών και μεγάλων αποριών που κατακλύζουν αυτό τον αιώνα. Καμιά τους δε θα απαντηθεί. Γιατί όρος της γνώσης, άβολος αλλά ευτυχώς απόλυτος είναι πρώτα να ζεις και μετά να ξέρεις.

Χρήστος Καρακέπελης

Σκηνοθέτης

Σεπτέμβρης 2011

Ντοκιμαντέρ On line

2 site στα οποία μπορείτε να δείτε ωραία ντοκιμαντέρ.

1. To http://www.greece.onlinefilm.org/ είναι ένα δίκτυο διανομής Ελληνικών και ξένων ντοκιμαντέρ με ελληνικά θέματα.

Στο δίκτυο αυτό, υπάρχουν αυτή τη στιγμή γύρω στα 120 ντοκιμαντέρ, τα οποία  μπορείτε να κατεβάσετε νόμιμα με torrent πληρώνοντας από 5 ευρώ (αρκετά δηλαδή ακριβά δηλαδή κατά την γνώμη μου για ντοκιμαντέρ).

Τα θέματα των ντοκιμαντέρ καλύπτουν τομείς όπως η Ιστορία, η τέχνη, η επιστήμη, καθώς και πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Κάποιες από αυτές: Η πρώτη μου φορά, μια ταινία – αυτοβιογραφική για την εγκυμοσύνη, της Μαρίας Λεωνίδου, Ο Γιάννης Μόραλης, του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, Το σχολείο της Μαριάννας Οικονόμου και ο Σεισμός για τον σεισμό στην Κεφαλονιά το 1953 με σπάνιο αρχειακό υλικό του Γιούρι Αβέρωφ.

Εκτός από την Ελλάδα  το δίκτυο αυτό που έχει έδρα την Γερμανία, καλύπτει με αντίστοιχες παραγωγές την Ιρλανδία, Λιθουανία και την Ιταλία.

2. Το καταπληκτικό site του DOC ALLIANCE.

To Doc Alliance είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας 6 σημαντικών φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στην Ευρώπη, τα φεστιβάλ αυτά είναι CPH:DOX Copenhagen, DOK Leipzig, FID Marseille (από το 2012), Jihlava IDFF, Planete Doc Film Festival και Visions du Réel Nyon.

Λέει το site : The aim of Doc Alliance is to support the diverse nature of documentary film and to increase audience awareness of the fascinating possibilities of this genre, which often manages to be more moving than the world of fiction. Doc Alliance represents a dynamic platform offering filmmakers and producers alternative forms of distribution for films that are often difficult to get onto the market. The purpose of Doc Alliance is to help documentary films reach as many viewers as possible, and to systematically support their distribution on the festival market and through its website, DAFilms.com.

Σε αυτή την σελίδα μπορείτε να δείτε πάνω από 600 ντοκιμαντέρ on line, ή να τα κατεβάσετε σε avi ή dvd  πληρώνοντας για το καθένα γύρω στα 3 ευρώ.

Θα σας πρότεινα δε να μπαίνετε συστηματικά στην σελίδα αφού οι ταινίες διαρκώς αυξάνονται ενώ υπάρχουν και φανταστικά αφιερώματα όπου οι ταινίες είναι εντελώς δωρεάν. Έως τις 20 Μαϊου λοιπόν στο DOC ALLIANCE υπάρχει ένα δωρεάν αφιέρωμα στα Βαλκάνια – με 4 ταινίες. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα το ντοκιμαντέρ, Shutka, book of records, μια ταινία 78 λεπτών, Τσέχικης παραγωγής, για την Shutka την μεγαλύτερη κοινότητα Ρομά, στα Βαλκάνια, που είναι μια περιοχή λίγο έξω από τα Σκόπια. Είναι ένα φανταστικό ντοκιμαντέρ ολοζώντανο καλογυρισμένο και γεμάτο χιούμορ για την ζωή εκεί και κυρίως για την μουσική τους!